"Ανεξίτηλα του χρόνου τα σημάδια"

Πόνο μέσα απ'τα στήθια
δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα σαν αγριεμένη καταιγίδα
κραυγές ηχούν σαν κλάμα μωρού που σφαδάζει απ΄τους πόνους
σπαράζοντας την κουρελιασμένη πια ψυχή
που μοιάζει με ξερόκλαδο πεταμένο στο χιόνι
ο φόβος να την παγώνει,να της τρώει τα σωθικά
τα δάκρυα του ήλιου αδυνατούν να φωτίσουν τη γη
η σκοτεινιά τ'ουρανού σαν κάτι να θέλει να ψελλίσει
οι ελπίδες ψυχοραγούν,πέφτει βροχή δυνατή
μα το αίμα του άμαχου πληθυσμού δεν μπορεί να το ξεπλύνει
η βροχή,καμιά βροχή,χιλιάδες ερωτήματα που ξάγρυπνο σ'αφήνουν
για τον χαμό εκείνων!
Μα η σπουδαία αυτή πράξη της αυτοθυσίας
υπογράφει έναν και μόνο δρόμο
εκείνον της γενναιότητας και του ηρωισμού
διότι ήρωας γεννιέσαι, δε γίνεσαι!

(απο το ανθολόγιο ποίησης του Λαογραφικού Ομιλου Μελίκης & Περιχώρων με θέμα τη θυσία του άμαχου πληθυσμού 1878, δημιουργός ποιήματος Αφροδίτη Μαργαρίτη)