Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ

Κρεβάτια θα χουμε ευωδιαστά με μύρα
Ανάκλιντρα σαν μνήματα βαθιά,
Πάνω στα ράφια λούλουδα παράξενα,
που άνθισαν για μας σε μέρη ουρανικά.
Θ’ ανταγωνίζονται ποιο θα πρωτοξοδέψει όλη τη θέρμη
Κι οι δυο καρδιές μας θά’ ναι δυο απέραντοι πυρσοί
Θ’ αντανακλούνε τη διπλή τους αίγλη στα πνεύματά μας
πού ’ναι κάτοπτρα δίδυμοι αδερφοί.
Και μια μυστική βραδιά ρόδινη, γαλανή,
Θα ανταλλάξουμε μια ύστατη αναλαμπή,
σαν ένα μακρύ λυγμό από τα αντίο τα πολλά βαρύ
κι αργότερα ένας άγγελος χαρούμενος πιστός
τις πόρτες μισανοίγοντας θα’ρθεί να συντηρήσει
τα δυο κάτοπτρα τα θαμπά και τις φλόγες πού ’χαν σβήσει.

 Κάρολου Μπωντλαίρ