Το Βιβλίο μας...

 photo MonopatiaPsixisexofyllo_zps89709de9.png

Τα ποιητικά μας ταξίδια...

...η πνοή μας









 photo 7_zps2cbf94f1.png

ποιητικές διαδρομές...





 photo 5_zps08d71f1a.png



















 photo 9_zps4b675e8e.png

απο [Κ]αρδι[Α]ς...








 photo 11_zps8d533774.png





Βιντεάκι...

YouTube Λογοποιήματα

Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

+άντηση στο Φλοίσβο (Βίντεο)

+άντηση στον Φλοίσβο. 

Μετά την υπέροχη ιδέα της "Γιορτής Κρασιού" που κατέληξε να γίνει θεσμός στα πολιτιστικά δρώμενα της Αλεξανδρούπολης , η Ε.ΠΟ.Φ.Ε  μας εξέπληξε με άλλη μια καταπληκτική ιδέα που ζωντάνεψε το πιο παρατημένο θα λέγαμε κομμάτι τούτης της πόλης , την παραλία του Φλοίσβου.
Πάνω από εκατό πολιτιστικοί σύλλογοι, επαγγελματίες και "εραστές της τέχνης" , τοπικά συγκροτήματα από ολόκληρο το φάσμα της μουσικής σκηνής με κόπο και αυτοδιάθεση χρόνου στήριξαν την προσπάθεια αυτή παρουσιάζοντας τη δουλειά τους και προσφέροντας μια ανάσα τριήμερης δροσιάς στους πολίτες της Αλεξανδρούπολης . 
Οι υπεύθυνοι της διοργάνωσης κατέγραψαν πάνω από 8.000 κόσμου. Νέοι, παιδιά και μεγαλύτερος κόσμος χόρεψε, τραγούδησε, δοκίμασε ντόπια προϊόντα και έφυγε με το χαμόγελο στα χείλη, κάτι που τόσο ανάγκη έχουμε όλοι της εποχές κρίσης που διανύουμε.
Τα Λογοποιήματα συγχαίρουν τους διοργανωτές και  ιδιαίτερα τον Πρόεδρο της Ε.ΠΟ.Φ.Ε Αθανάσιο Γιαλαμά, τον Αντιπρόεδρο Δημητρη Κελεμίδη για την προσπάθεια τους αυτήν και όπως και τώρα έτσι και του χρόνου θα είμαστε ξανά στο πλάι τους.
Η όμορφες ιδέες, δεν χρειάζονται απαραίτητα χρήματα. Ψυχή και αυτοδιάθεση χρειάζονται. Αισιοδοξούμε η Περιφέρεια και ο Δήμος να στηρίξουν τέτοιες προσπάθειες.


Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Είναι η μοναξιά αυτής της νύχτας... [Κ]αληνύχτ[Α]

Αγαπάς το φωνάζεις,το δείχνεις,το τραγουδάς,το ζωγραφίζεις,το χαράζεις στην καρδιά σου,το γράφεις σ'ένα χαρτί, όπου η σκέψη σου γίνεται το μολύβι για την ψυχή που σε κάνει να χαμογελάς που είναι δίπλα σου. Χτυπάς την πόρτα της νύχτας,καθώς κοιτάς τ'αστέρια,και περιμένεις ω ναι!..
το φεγγάρι να σε ανοίξει. Ακόμη κι αν τα καθρεφτάκια σου έχουν θολώσει,εσύ εκεί...
εκεί που λαχταρά η ψυχή σου. και αναμένεις κάτι να λάμψει.
Πολεμάς κάθε στιγμή πολεμάς,παλέυεις,αγωνίζεσαι γι'αυτό που αγαπάς.
Άλλοτε νικάς άλλοτε χάνεις,μα νικητής είσαι μη το ξεχνάς.Γιατί όταν χάνεις
νικάς τον εγωισμό,και
χάνεις απλά λίγα δάκρυα. Τι να γίνει είσαι "ευαίσθητος".Μπορεί να πονέσεις,επιλογή της καρδιάς σου ήτανε. Μα τέτοιος  άνθρωπος είσαι.
Δε ζητάς κάτι πέρα από τα αυτονόητα.κι όμως γίνεσαι επαίτης.
Και αν αυτά τα αυτονόητα δε σου δοθούν,θα 'ναι γιατί για κάποιους είσαι λίγος,και μικρός στα μάτια τους.
  και τότε παίρνεις τη μεγάλη απόφαση φεύγεις,απομακρύνεσαι σιγα-σιγά και κάθε μέρα και πιο πολύ.Γιατί έτσι σου δείξανε,πως περισέυεις. Φύγε!
με το κεφάλι ψηλά.
Δεν είναι ντροπή.
Αν ντρέπεσαι τότε δεν αγαπάς,
 δεν έχεις αγαπήσει,δεν έχεις νιώσει,
ποτέ σου και κανέναν.
Τόλμα η ζωή δε σταματά,προχωρά!
Η αγάπη είναι δύναμη,το μεγαλύτερο συναίσθημα όλων.
Θα σου γεμίσει κάθε κύτταρο και θα ξεχειλίσεις από αυτή.
Δε τη κρατάς μόνο για' σένα,
την εκπέμπεις.
Θες δε θες,είναι τα καμπανάκια που ακούς να ηχούν μελωδικά μέσα σου,
  στο εκεί που αγαπάς,που νιώθεις,στο κάτι που είναι ένα μεγάλο κάτι.

Είναι οι σκέψεις,που γίνονται λέξεις.Είναι η ώρα,για ένα τώρα.
Είναι το φως των αστεριών,είναι που έρχεσαι και φεύγεις,
είναι το χρώμα του ουρανού όταν είναι καθαρός,και στο γαλάζιο του χάνεσαι.
Είναι ο ήλιος όταν καίει και σε τυφλώνει,
είναι το ηλιοβασίλεμα που σε θλίβει,μα σε κάνει κι ευτυχισμένο.Είναι η βροχή που οι στάλες της τραγούδι γίνονται.
Είναι η μοναξιά της νύχτας,αυτής της νύχτας της Πανσελήνου.Μιας νύχτας που μια ευχή ψιθυρίζει η ψυχή σου,μια και μόνο ευχή. Μην δακρύζεις,και μην αλλάξεις ποτέ για κανέναν και για τίποτα.Συνέχισε να αγαπάς με όλη τη δύναμη σου, τους ανθρώπους που έχεις μέσα σε μένα φώναξε η ψυχή,κι οι χτύποι της καρδιάς ακουγόταν ολοένα και πιο σιγά. Πιο βαθιά. 'Ισως θέλησε να κοιμηθεί,για να μην πονάει άλλο πια. 'Ισως θέλησε να φύγει για ένα ταξίδι δίχως αποσκευές,ότι κι αν ήθελε εκείνη τη νύχτα κανείς δεν άκουσε,κανείς δεν κατάλαβε!..[Α]φροδίτη Ν. Μαργαρίτη




Σ΄ΑΓΑΠΏ!



Σ αγαπώ κι αγαπώντας σε σε περιέχω 
Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει
το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δε φυλακίζεται.
Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

Σ' αγαπώ πια τόσο που δεν σ' έχω ανάγκη.
Σ' αγαπώ τόσο που σ' απαλλάσσω από μένα.
Σ' αγαπώ αληθινά και δε σε φοβάμαι!

Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία.
Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Εσύ καλέ μου μου δίδαξες σκληρά την καταστροφή του να σ' αγαπώ λίγο.
Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωισμός,
να σ' απαιτεί, να σε διεκδικεί.
Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων,
δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος
γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.


(Μάρω Βαμβουνάκη)

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Καληνύχτα!

Θέλω να μείνεις μαζί μου απόψε .Να μείνεις ώσπου το δάκρυ της νύχτας να στεγνώσει στα βλέφαρα μας .Ωσπου τα αστέρια να γίνουν στάχτες στις παλάμες μας .Ωσπου το φεγγάρι να βασιλέψει πάνω στα κορμιά μας .Έλα μείνε μαζί μου απόψε ..

Οι 10 συμβουλές του Τ. Μπουκόφσκι για μια καλή ζωή


1. Μην συμβιβάζεστε

2. Αγαπήστε τον εαυτό σας

3. Ζήστε τη ζωή στο έπακρο

4. Μην φοβάστε τον πόνο, χωρίς ,

αυτόν δεν θα μπορούσατε να 

βιώσετε την

 ευτυχία.

5. Να είστε ο εαυτός σας και χωρίς 

ντροπή να το εκφράζετε σε ο,τιδήποτε 

κάνετε.

6. Είστε δυνατότεροι απ’ ότι νομίζετε

7. Μην φοβάστε τον θάνατο


8. Έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας


9. Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγμα
τα από την μοναξιά.

10. Η ζωή απλά συμβαίνει, μην την παίρνετε πάντα τόσο σοβαρά.

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Εποχές

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίξει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς το μυαλό ή μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους που μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας


Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα-ένα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγν


ωμένο νου τους περνά μιαν ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τί να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.
Μα ποιος θάρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια-μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάχτες
Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.
Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.


(Μανόλης Αναγνωστάκης,
από τη συλλογή “Εποχές 3″ 1951)

Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς

Κοίτα να δεις, του λέω, εγώ κρατάω τη ζωή μου και τη μοίρα μου στα χέρια μου, οι επιλογές είναι δικές μου, όποτε θέλω, περνάω στη δική σου θέση.
Αν τώρα κάνω ένα τηλεφώνημα στην ασφάλεια και τους πω ότι παύω να ασχολούμαι με την πολιτική, χωρίς να αποκηρύξω τίποτα και κανέναν, αύριο θα περπατώ και εγώ "ελεύθερα" και "ακίνδυνα" όπως Eσύ…

Εσύ μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση;

Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά, καριέρα, οικογένεια, σπίτια, να δεθείς μ΄ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν΄ αγαπήσεις με Πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας;

Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Απουσίες!

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ
Πάντα θα υπάρχει κάτι να θυμίζει...κι όταν η σκέψη τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα,οι παλμοί της καρδιάς γεμίζουν ολοένα και πιο πολύ πληγές στην ψυχή.Πληγές που αιμορραγούν,για όνειρα που έμειναν στη μέση,για υποσχέσεις που χάθηκαν σε μια και μόνο στιγμή.Μα και για ελπίδες που έγιναν λεπίδες! Να λοιπόν που οι απουσίες είναι σκιές που μας ακολουθούν, και μας θυμίζουν να μην κοιτάμε πίσω,μα και να αφήνουμε πίσω ότι διάλεξε η μοίρα να μας αφαιρέσει! Δυστυχώς ότι πονάει,είναι ότι νιώσαμε,σε ένα κόσμο γεμάτο υποκρισία.Και 'μεις ως πιστά πιόνια της ζωής γίναμε παιχνίδια!..Αφροδίτη

Πάντα θα υπάρχει κάτι να θυμίζει....κι αυτή η σκέψη που τρέχει λες και την φόρεσαν τουρμπίνα, κάνει παράξενες στάσεις ...να! κάπου εκεί στις απουσίες που είχαν ντυμένη την ελπίδα με λεπίδα! Και τώρα που οι πληγές σταμάτησαν να αιμορραγούν, τώρα περισσότερο από ποτέ μπορούμε και βλέπουμε με μάτια ορθάνοιχτα τις σκιές να χάνονται. Γιατί γι αυτό είναι σκιές πίσω μας αλλιώς θα ήτανε ήλιοι στο πλάι μας. Στη σκακιέρα που λέγεται ζωή καιρός να επιλέξουμε αν θα είμαστε το πιόνι ή το χέρι που τα κουνά!.... Κατερίνα

Κάνε κάτι

Κάνε κάτι μωρέ! Ότι να ΄ναι... Κουνήσου! Πες ένα  "ΌΧΙ"... Άρπαξε μερικές στιγμές ζωής πανάθεμα σε!!


Αλκυόνη Παπαδάκη

Βρες!

Βρες χρόνο για σκέψη ,αυτό είναι η πηγή της δύναμης.
Βρες χρόνο για παιχνίδι ,αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.
Βρες χρόνο για διάβασμα ,αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.
Βρες χρόνο να είσαι φιλικός ,αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.
Βρες χρόνο για όνειρα ,αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.
Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι ,αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.
Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου ,είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής.
Βρες χρόνο να γελάς αυτό είναι η μουσική της ψυχής.
Βρες χρόνο να είσαι παιδί για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.

~Γιάννης Ρίτσος

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Τι θέλω μωρέ...


Ίσως νωρίς, ίσως αργά....ποιος ξέρει πως μετρά ο χρόνος για τον καθένα μας, ποιος ξέρει το πορτοκαλί του Απόλλωνα που δύει τι σκέψεις φέρνει στο μυαλό μας...Ότι και να ΄ναι, εμείς θα ευχηθούμε κι αυτό το βράδυ οι σκέψεις και οι αναμνήσεις να σας φορέσουν το πιο γλυκό χαμόγελο!
Καλό σας βράδυ [Α-Κ]

"..έχεις ακόμη καιρό"

Η συνάντηση

Καθώς γύριζα σπίτι μου χτες τα μεσάνυχτα
συναντήθηκα με τον Διάβολο.
—Πώς από εδώ; τον ρώτησα.
—Έχω να πάρω δύο τρεις ψυχές

κάπου κοντά, μου απάντησε.
Και καθώς διάκρινε μιαν ακαθόριστη
έκφραση στο πρόσωπό μου…
—Μην ανησυχείς, δεν ήρθε ακόμα
η σειρά σου, έχεις ακόμα καιρό

για να ταλαιπωρηθείς πάνω
σ’ αυτή την απαίσια γη.
Και λέγοντας αυτά εξαφανίστηκε.
Τώρα, δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ
ή να λυπηθώ με τα λόγια του.

(Μίλτος Σαχτούρης)

ΣΙΒΥΛΛΑ

[...] Νότος,Βοριάς,Ανατολή και Δύση
      μέγας σταυρός, κι απάνω του του Ανθρώπου
      το Πνέμα βλέπω τώρα καρφωμένο.
     Μα θα λυθεί ' κι ο αγέρας π΄ανασαίνω
     μεσ στην ψυχή μου εγώ την ώρα τούτη,
     για όλες θα πνέψει τις ψυχές....[....]

[...]Το γένος, βουλιαγμένο μες στον αιώνα,
      να λυτρωθεί μονάχο του μπορεί.
     Μα να ξυπνήσει πρέπει η πλέρια Μνήμη,
     βαθιά του, αδάμαστη και τρομερή!

    Κανείς δε θα ξεφύγει τη γενιά του!
    Το βάρος της θα σκώσει ως τη στιγμή
    που, βγαίνοντας από τη λησμονιά του
    στο φως που πια δε στέκουν δισταγμοί,
    της ζωής θε να ντυθεί την πανοπλία
    και, μ΄ακέριο τον άγιο σκελετό
    των περασμένων, θα στηθεί στη γη του
    με το κεφάλι αλύγιστο κι ορτό![...]


 Άγγελος Σικελιανός

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Άνθρωποι

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σαν τα φύλλα που πέφτουν, στριφογυρίζουν στον αέρα, σείονται και σωριάζονται στο χώμα. Άλλοι όμως, λίγοι, είναι σαν τα αστέρια που πηγαίνουν σε σταθερή τροχιά, κανένας άνεμος δεν τα φτάνει, έχουν μέσα τους την πορεία και το νόμο τους.


Ερμαν Εσσε Σιντάρτα

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Αγαπώ αυτόν που...


Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

αγάπη

Τι εύχρηστο μαξιλάρι η αγάπη
κατάλληλο
για κάθε ταξίδι του πόνου στο σώμα
για κάθε ηλικίας όνειρα
για κάθε είδους νύστα
απαραίτητο
για το σπίτι
για το στοχασμό
για το λεωφορείο
για το πλοίο και για ό,τι
μας πνίγει...

Κική Δημουλά,

Σημειώματα στο περιθώριο

Μιὰ φορὰ  κι ἕναν καιρὸ - ἤμουνα παιδί.  Ἔπιασε φωτιὰ τὸ σπίτι μας. Ἀντὶ νὰ βοηθήσω γιὰ τὸ σβύσιμο, καθὼς ὅλοι οἱ ἄλλοι τοῦ σπιτιοῦ, βγῆκα ἔξω μὲ τὸν ξένο κόσμο ποὺ ἔκανε χάζι ἀπ' ἔξω, καὶ χάζευα κι ἐγώ, ἀγναντεύοντας τὸ σπίτι μου ποὺ καίγοταν. Μοῦ ἔφυγε μάλιστα κ' ἕνα περίεργο ξεφωνητό. Ἔλεγα πρὸς τοὺς γύρω μου, κοιτάζοντας τὸ σπίτι μου ποὺ καίγονταν.Ἔλεγα καὶ ξανάλεγα: "Κλαίω καὶ γελάω! Κλαίω καὶ γελάω!" Κάποιος μάλιστα μ' ἄκουσε καὶ γέλασε μὲ τὴν περίεργη φράση μου καὶ τὴν εἶπε καὶ σὲ ἄλλους καὶ γελάσανε κι αὐτοί. Κ' ἔτσι ἄθελα ἐφάρμοζα, δωδεκαχρονίτης penseur τοῦ γλυκοῦ νεροῦ, τὴν ἀρχὴ κάποιων σημερινῶν φιλοσόφων ποὺ τὸν κόσμο δὲν τὸν νιώθουνε παρὰ σὰν ἕνα θέαμα γιὰ ἀπόλαυση καλαισθητική. Περάσανε χρόνια. Μιὰ βραδιὰ βρέθηκα σ' ἕνα σπίτι, γνώριμο, μὰ πάντα ξένο. Τὸ σπίτι ἔπιασε φωτιά. Πῆρα τὸ καπέλλο μου κ' ἔφυγα σὰν ἀστραπή. Ἔτρεξα στὸν ἀστυνομικὸ σταθμὸ τῆς γειτονιᾶς, φώναξα, ζήτησα τὴ βοήθεια τοῦ πυροσβεστικοῦ λόχου, τὸν ἔβαλα μπροστά, καὶ τράβηξα ἥσυχα νὰ κοιμηθῶ. Ὁ λόχος ἔφτασ' ἔγκαιρα κ' ἔτσι σβύστηκε ἡ φωτιά, γλύτωσε τὸ σπίτι.  Ὕστερα ἀπὸ καιρό, ἕνα βράδυ, ἡ κυρία τοῦ σπιτιοῦ ποὺ κινδύνεψε νὰ καῆ,  μ' ἐρώτησε  γελώντας τί ἔγινα τὴ βραδιὰ ποὺ πῆρε φωτιὰ τὸ σπίτι.  Ὅταν τῆς εἶπα πὼς ἔτρεξα στὸν πυροσβεστικὸ σταθμό, ξαφνίστηκε: -Μπά! κ' ἐμεῖς νομίσαμε πὼς τρόμαξες και πῆρες τὸ καπέλλο σου κ' ἔφυγες! - Γιὰ νὰ τὰ σημειώνω τώρα τἀσήμαντα τοῦτα, θαρρῶ πὼς κάποιο νόημα θὰ κρέμεται ἀπὸ κεῖνα.

Κωστής Παλαμάς

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Μου λέιπεις


Η ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΑΠΝΑ!..[Α]

Η πιο δύσκολη δουλειά είναι τα καπνά.Απο παιδί θυμάμαι όταν πήγαινα, πόσο κουραστικό ήταν, τόσο το πρωινό ξύπνημα οσο κι οι άπειρες ώρες δουλειάς μέσα στον ήλιο.Οι γονείς μου αγρότες πάλευαν καθημερινά να μη μας λείψει τίποτα.Πάντα ρώταγα τον πατέρα μου τι ώρα θα φύγουμε απο το χωράφι,κι εκείνος απαντούσε σε λίγο,μα αυτό το λίγο πήγαινε τόσο αργά,σαν τις χελώνες που βρίσκαμε στα χωράφια.κι εγώ κοιτούσα στον ουρανό,χάζευα τα συννεφάκια όταν είχε, κι έλεγα δε θα βρέξει?κι αυτό γιατί, μπορεί να μην έβγαζα τη δουλεια που έβγαζε η Μάνα μου με τον Πατέρα μου, σίγουρα όμως κάτι έκανα, και για 'κείνους ήταν μια ανάσα.Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έλεγε η μάνα μου και το λέει μέχρι και σήμερα η καλή μου,το οποίο εμένα με εκνεύριζε και με εκνευρίζει αφάνταστα.Ερχόταν η ώρα να φύγουμε για να πάμε σπίτι για φαγητό, κι εκείνη έλεγε ένα ράμμα ακόμη και φεύγουμε.(και μεταξύ μας μέχρι και σήμερα το ίδιο κάνει!..αλλά έτσι είναι η Ελληνίδα Μάνα δεν "κολά" πουθενά)
Κι εγώ να λέω όπως φαντάζομαι κι όλα τα παιδιά στην ηλικία μου το κλασικό πωωωωωω!!!(το είχαν όλες οι Μανάδες αυτό..) Και ξαφνικά τα χέρια να παίρνουν "φωτιά" για να γεμίσουμε τα κασάκια ή τα τελάρα όπως και να το πεις το ίδιο είναι.Και σαν φτάνεις σπίτι να πηγαίνεις στα λεγόμενα "πανιά" όπως τα λέμε στο Ν.Πιερίας,ή αλλιως λιάστρες ή ξηραντήρια όπως στις περισσότερες περιοχές που η κύρια ασχολία τους είναι τα καπνά.Περιμέναμε πως και πως να ρθει η έρμη η Κυριακή για να κοιμηθούμε λίιιιιιγο παραπάνω το πρωί,και ναι να παίξουμε με τους φίλους μας,να πάμε μια βόλτα,και να πάρουμε ένα παγωτό.Κι όταν κοντοζύγωνε ο καιρός για το πανηγύρι του χωριού κάναμε "κωλοτούμπες" γιατί δε θα πηγαίναμε μια μέρα στο χωράφι.Ακούγεται αστείο,όμως για μας ήταν μια μέρα ξεκούρασης,μια μέρα διασκέδασης αυτό είχαμε τότε,κι ίσως και πολλά παιδιά ακόμη και σήμερα.Εκείνο που ήταν το "σπαστικό" ήταν όταν "χαζοέβρεχε" και φευγαμε απο το χωράφι,και μέχρι να φτάσουμε σπίτι ξαναγυρίζαμε πίσω μιας κι η βροχή σταμάταγε.Παιδιά είμασταν και χαιρόμασταν με αυτό,γιατί λέγαμε αντε θα ξεκουραστούμε.Δε καταλαβαίναμε όμως, πως όταν θα ερχόταν ο χειμώνας με αυτά τα χρήματα θα ζεσταινόμασταν,θα ντυνόμασταν,θα τρώγαμε,θα πηγαίναμε σχολείο και γενικά οτι ανάγκες έχει μια οικογένεια. Με τα χρόνια και καθώς μεγαλώναμε καταλάβαμε οτι αυτή ήταν η δουλειά των γονιών μας κι έπρεπε να δουλέψουμε.Το μόνο που στερηθήκαμε ήταν τα τόοοοοοοσα καλοκαίρια που αντι να πηγαίνουμε έστω και για ένα μπανιο στη θάλασσα, εμείς είμασταν στη δική μας θάλασσα την "πράσινη". Όλοι όσοι μεγαλώσαμε στην Ελληνική επαρχία έχουμε λίγο-πολύ εμπειρία από τη σκληρή αγροτική ζωή, αφού ήταν σύνηθες φαινόμενο τα παιδιά να εργάζονται κανονικά στα χωράφια από μικρή ηλικία, βοηθώντας τους γονείς τους.Ξέρετε σαφώς κάθε δουλειά έχει τη δική της κούραση,όμως πιστέυω πως σαν αυτή των αγροτών δεν είναι καμία.Κι είμαι περήφανη που οι γονείς μου είναι αγρότες γιατί μας μάθανε να εκτιμάμε πως βγαίνει το ρημάδι το μεροκάματο,και να το πω και λαϊκα αν μου επιτρέπετε "αν δεν βρέξεις τον κώλο λέει μια παροιμία ψάρια δεν πιάνεις" Αυτός που βάζει καπνά δε τα βάζει απο χόμπι μα απο ανάγκη. 'Εχει γίνει πλεον "κατάρα" να ασχολείσαι με καπνά,ακούγεται σκληρό κι όποιος θεωρεί πως είναι εύκολη υπόθεση, πλανάται οικτρά και δεν έχει επίγνωση επι του θέματος!
Η καλλιέργεια του μικρού καπνού (Κατερίνης) είναι με διαφορά η πιο βασανιστική. Η συγκομιδή του, καθημερινή εργασία για όλο το καλοκαίρι και το μισό φθινόπωρο, απαιτεί ξύπνημα από πολύ νωρίς τη νύχτα, ώστε οι εργάτες να είναι πριν το ξημέρωμα στα χωράφια. Το «σπάσιμο», όπως λέγεται το μάζεμα των φύλλων του καπνού, διαρκεί ως τις πρώτες καυτές ώρες του μεσημεριού οπότε το φύλλο μαραίνεται και πλέον δεν μπορεί  με ευκολία να αποσπαστεί από το φυτό. Περίπου στις 12,30 λοιπόν, οι αγρότες φεύγουν από το χωράφι για να πάνε να κρεμάσουν τα μαζεμένα καπνά στα υπαίθρια νάιλον ξηραντήρια που στήνουν κάθε καλοκαίρι στις αυλές των σπιτιών τους. Εκεί τους περιμένει ένα ακόμη "μαρτύριο",αφού τα ξηραντήρια μετατρέπονται σε σωστούς φούρνους από τη θερμοκρασία στο εσωτερικό τους, που φτάνει σε απάνθρωπα επίπεδα. Ακολουθεί φαγητό και λίγη ξεκούραση το μεσημέρι και το απόγευμα γύρω στις 4,30 ξανά στο χωράφι ως τη δύση του ήλιου,και πολλές φορές μάλιστα και μέχρι αργά τη νύχτα με τα φώτα απο το τρακτερ.Δυστυχώς παλαιότερα είχαν μια κάποια σεβαστή αξία (τα καπνά) σήμερα όμως παρά τις ευκολίες που υπάρχουν απο τα μηχανήματα,ούτε αμοίβονται όπως θα έπρεπε κι η κούραση τους δεν εξαγοράζεται με κανενός είδους χρηματικής αξίας.Διάλεξα αυτό το μήνα να γράψω δυο λόγια για τα καπνά μιας κι είχα πολλά χρόνια να πάω.'Ετυχε λοιπόν μια μέρα να πάω στα χωράφια των γονιών μου, και μου ήρθαν μια - μια όλες αυτες οι εικόνες που ανέφερα παραπάνω όταν ήμουν παιδί.Και συνειδητοποίησα πως παρά τα χρόνια που πέρασαν, η δουλειά αυτή παραμένει κουραστική.
Στις φωτογραφίες θα δείτε το τελευταίο "χέρι" που παίρνουν στα καπνά αυτόν τον καιρό!..Εγώ σε αυτό το "χέρι" τις ρίζες όταν έσπαζα τα φύλλα τις πατούσα κάτω με "μίσος" και αρκετοί πιστέυω οτι κάνουν το ίδιο και σήμερα.Κι είμαι βέβαιη πως αν τα γραφόμενα μου τα διαβάσουν άνθρωποι που γνωρίζουν τι σημαίνει καπνά θα συμφωνήσουν μαζί μου.Τέλος δε θα μπορούσα να παραλείψω, να αναφέρω και την αξία του καφέ να τον πίνεις στο καπάκι της παγωνιέρας,pssssssss... αξία ανεκτίμητη χωρίς παγάκια,χωρίς καλαμάκι, και με ζεστό νερό.Για γαλατάκι μέσα στον καφέ δε το συζητάμε θα ήταν κι αυτό είδος πολυτελειας!! Μα τα δυο,τα πέντε λεπτά το πολύ που καθόσουν στη σκιά ενός δέντρου,ήταν αρκετό για να δροσιστείς.Γι'αυτό να αγαπάτε ρε τους αγρότες και να τους στηρίζετε όταν φωνάζουν έχουν δίκιο!..αλλά σε μια χώρα που τα μπεεεεεεεε αυξάνονται ολοένα και περισσότερο δε θα αλλάξει τίποτα,εαν δεν πάρουμε ανάποδες στροφές που οδηγούν στους ίσιους δρόμους!.. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού και καλή δύναμη σε όλους τους αγρότες!!!! Με λόγια απλά μα απο καρδιάς θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας!!!
 Δε θα μπορούσα να μη δεν γράψω κάτι γι'αυτή την δουλειά, γιατί με αυτήν μεγαλώσαμε...και αυτή μας έμαθε οτι πιο σπουδαίο, να εκτιμάμε τον πραγματικό ιδρώτα του μεροκάματου!! Μέσα σε λίγα λόγια ένα ταξίδι στο χρόνο του χθες μα και του σήμερα!!!!

                                                                      Αφροδίτη Μαργαρίτη

Γιώργος Σεφέρης – αποσπάσματα από την αλληλογραφία στην αγαπημένη του Μάρω

“…Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα ν’ αγαπήσω έτσι. Μου είναι αδύνατο να σου εξηγήσω τι είναι αυτό το τρομερά δυνατό και ζωντανό πράγμα που κρατώ μέσα στην ψυχή μου και μέσα στη σάρκα μου. Είμαι κάποτε σαν τρελός από τον πόνο και αισθάνομαι πως όλοι οι άλλοι μου δρόμοι έξω απ αυτόν τον πόνο, είναι κομμένοι. Πως μόνο απ΄ αυτόν μπορώ πια να περάσω.”
“Καληνύχτα, αγάπη, έλα στον ύπνο μου.
Ποτέ δεν έρχεσαι στον ύπνο μου. Σε συλλογίζομαι τόσο πολύ τη μέρα.”

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

"..μόνο η ψυχή θα μπορεί να καταλαβαίνει,πολλοί θα είναι οι θεατές μα ακροατές ελάχιστοι!..μετρημένοι!..[Α]"

Kάπως έτσι ξεκίνησε και τούτη εδώ η σκέψη. Κάποια μέρα του Αυγούστου,μέσα απο στιγμές που πέρασαν απλά απαρατήρητες. Μα η λεπτομέρεια είναι που κάνει πάντα τη διαφορά. Είναι πάντοτε ορατή μα και τόσο αόρατη στα μάτια της καρδιάς, η πρώτη εντύπωση κλειδώνεται στο μυαλό μας πιο βαθιά απο οτιδήποτε, και τα όνειρα παίρνουν θέση πρωταγωνιστή για ένα έργο που οι εξελίξεις του, δεν είναι όπως φαίνονται,κι όταν μας απογοητέυουν,μας γκρεμίζουν.Εμείς θα πρέπει να βρούμε την δύναμη παρά τα σημάδια,παρά τις γρατσουνιές που χαράχτηκαν στην ψυχή, όσο κι αν λυγίσουμε να σηκωθούμε.Σαφώς θα υπάρξει ένα απέραντο κενό,ένα κενό που κανείς μας δε θέλει να νιώσει.Μα όταν έρθει η στιγμή, γιατί η ζωή πάντα κάνει εκπλήξεις δεν ξέρεις πως να το γεμίσεις με τι να το "αντικαταστήσεις." (Πιστέυω πως κανένας δεν αντικαταστάται απο κανέναν,κι ας λένε ουδείς αναντικατάστατος.)Η σύγχυση που σου προκαλούν αυτού του είδους οι καταστάσεις, σε οδηγούν για κάποιο διάστημα σε αδιέξοδο,γιατί τα κενά που αφήνουν κάποιοι άνθρωποι στην ψυχή μας,δυστυχώς δεν εξαφανίζονται ποτέ.Φεύγουν αλλά δε φεύγουν, γιατί τους κουβαλάμε μέσα μας. 'Οσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε αλλάζουν μορφή,συρρικνώνονται μέχρι να 'ρθει κάποιος άλλος χ,ψ, άνθρωπος να τα γεμίσει και ναι να τα κάνει ορατά. Αλλωστε η αγάπη μένει μέσα μας πάντα. Είναι μέσα μας λένε. Είτε αγαπάς, είτε "μισείς" κάποιον αφού τον έχεις στο μυαλό σου,σημαίνει οτι τρέφεις αισθήματα. Ό,τι και να σου κάνει αυτός ο άνθρωπος που αγάπησες, αν πραγματικά τον αγάπησες δε θα καταφέρεις ποτέ να τον βγάλεις απ’την καρδιά σου. Δεν έχει σημασία αν ήταν φίλος σου ή κάτι άλλο στη ζωή σου. Όσο κι αν σε έχει πληγώσει,όσα όνειρα κι αν σου γκρέμισε,όσο κι αν σε έκανε να ρίξεις τον εαυτό σου κάτω. Αν τον αγάπησες για μια στιγμή γι'αυτό που είναι,για κάτι που σε είπε,για στιγμές που μοιράστηκες μαζί του,γι'αυτό που σε έκανε να αισθάνεσαι,για το βήμα που σ'εδωσε,για τον τρόπο που σ'εμαθε να σκέφτεσαι,να στέκεσαι. Για όποιο Χ λόγο κι αν τον αγάπησες, δεν πρόκειται να τον μισήσεις ποτέ,ούτε να θέλεις το κακό του. Αναμνήσεις,χαμόγελα,στιγμές,κοινά ενδιαφέροντα,τραγούδια που ακούγατε μαζί,μαλώματα,τσακωμοί,κλάματα,θυμό,λάθη,απογοήτευση,χαμένα βλέμματα,συγνώμες ψεύτικες,όνειρα κάλπικα, Ολα αυτά θα μένουν στην ψυχή μας. Θα μας ακολουθούν σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας απόφαση, θα μας υποδεικνύουν το σωστό και το λάθος δρόμο, θα μας γυρνάνε πίσω και άλλοτε θα μας τραβάνε μπροστά.Δυστυχώς πάντα θα υπάρχει ο φόβος του να πληγωθείς. Όμως για κανέναν άνθρωπο, δε θα πρέπει ουδεμία στιγμή να μετανιώνουμε που μοιραστήκαμε στιγμές απ'τη ζωή μας, που χαρίσαμε χρόνο απ'το χρόνο μας. Σίγουρα κάτι είχε που μας έκανε να τον ξεχωρίσουμε,να νιώσουμε συναισθήματα για 'κείνον,να τον βάλουμε στην καρδιά μας,στην ψυχή μας,στη ζωή μας. Κι αν σκεφτήκαμε πάνω στα νεύρα μας,και στις μπερδεμένς μας σκέψεις που δημιουργήθηκαν απο διάφορες καταστάσεις, να τον διαγραψουμε απ'το νου μας,δεν υπολογίσαμε κάτι εκείνη την ώρα, ενα "κάτι" που κι όταν το προσπερνάμε,εκείνο έρχεται να μας θυμίζει: Πως ο χρόνος μπορεί μονάχα να μας υποδείξει, ποια άτομα έχουν μπει στην ψυχή μας.Κι είναι εκείνα τα πρόσωπα που όσος καιρός κι αν περάσει,μας πονάει το ίδιο η ανάμνηση τους. βλέπουμε στο σκοτάδι το χαμόγελό τους,νιώθουμε ακόμα το "χάδι" τους,ακούμε τους χτύπους της καρδιάς μας,και της καρδιάς τους. Τα όσα ζήσαμε δεν διαγράφονται. Είναι εκείνα τα άτομα που η μοίρα θέλησε να χρησιμοποιήσει,που τα 'κανε πιόνια της,και ναι πληρώσαμε το τίμημα. 'Ενα τίμημα που πονάε,ι πάντα θα πονάει,γιατί τι είναι τα αισθήματα?παίρνω ένα ψαλίδι και τα κόβω?τι είναι η καρδιά?της βάζω λουκέτο? τι είναι η ψυχή?κι αν δεν κατάφεραν ή δεν επεδίωξαν να μείνουν στη ζωή μας,όχι δεν τους κατηγορούμε.
Γιατί έστω και μία στιγμή που περάσαμε μαζί τους, ήταν αληθινή και ικανή για να μας κάνει να δεθούμε. Απλά πάγωσαν τα συναισθήματα.Συμβαίνει κι αυτό.Τελικά τί είναι καλύτερο να προσπερνάς τις λεπτομέρειες για να μη βρεθείς, να μάθεις μια αλήθεια που δεν αντέχεις?Να είσαι γνώστης και όμως να επι-μένεις?ο καθένας μόνος του, ξέρει τι απάντηση να δώσει στον εαυτό του.
Ακόμη κι εκείνοι που μόνο κακό μας έκαναν, μας φέρθηκαν άσχημα και μας έριξαν πιο κάτω κι απο το μηδέν, ήταν και ο λόγος που παλέψαμε, γίναμε πιο δυνατοί και σηκωθήκαμε, σταθήκαμε στα πόδια μας και συνεχίσαμε τα βήματά μας, πιο σταθερά και αποφασιστικά απο ποτέ.Κάποιοι αξίζει να μείνουν στη ζωή μας,για να είναι ΦΙΛΟΙ μας,και καμιά φορά να τυχαίνει να κοιτάμε το ίδιο αστέρι,ακόμη κι αν βρισκόμαστε σε διαφορετικά μέρη.Κάποιοι άλλοι για να είναι απλοί γνωστοί μας, κάποιοι να ανταλλάζουν μαζί μας που και που τις πιο τυπικές κουβέντες, κάποιοι για να μας υπενθυμίζουν πόσο έξω πέφτουμε.Κάποιοι ακολουθούν κοινή πορεία γεμάτη αγάπη και κατανόηση,βλεπωντάς μας να χαμογελάμε και να φωτίζεται όλος τους ο κόσμος.
Κάποιοι για να μας πληγώνουν με κάθε τους κίνηση, κάποιοι εξαφανίζονται τελείως, και μένουν μόνο πενιχρές αναμνήσεις, και κάποιοι άλλοι κερδίζουν μια δεύτερη ευκαιρία και ξαναγγίζουν την πρώτη θέση στην καρδιά μας. Αξίζει να δίνουμε δεύτερη ευκαιρία στα όνειρα μας, στο πρόσωπο που μας τα δημιούργησε, ή στην αγάπη που νιώθουμε για εκείνο; Γνωριστήκαμε,ανοιχτήκαμε,δεθήκαμε,πληγωθήκαμε,προσπαθήσαμε,πέσαμε,λυγίσαμε,χαθήκαμε,ξαναβρεθήκαμε!..Αξίζει Αραγε αυτός ο κύκλος να μπορεί να επαναλειφθεί?Είναι σίγουρα κύκλος γιατί όλα κάποτε τελειώνουν. Γιατί όλα έχουν αρχή μέση και τέλος. Οσο κι αν αντέξουν,μια λεπτομέρεια μπορεί να τα καταστρέψει όλα.Όμως όσο υπάρχουν αληθινά αισθήματα,κι αισθήματα εννοω την Αγάπη με Α-κεφαλαίο, κάνουν τις σωστές επιλογές στην σωστή ώρα.Μια ώρα που και πάλι ο χρόνος, θα είναι ο πρωταγωνιστής,μιας κι εκείνος θα μας υποδείξει για μια ακόμη φορά,πως όταν αγαπάς με την καρδιά σου,με την ψυχή σου έναν άνθρωπο,τα αισθήματα μένουν ανεξίτηλα και αναλοίωτα όσος καιρός κι αν περάσει,όσες δοκιμασίες κι αν σου βάλει η ζωή. Όποιον αγαπήσουμε,για όποιον και να νοιαζόμαστε,για όποιον κι αν πονέσαμε,για όσα κι αν δώσαμε,είτε αξίζει είτε όχι,και πάλι ο χρόνος θα το δείξει. Αλλά το αποτέλεσμα θα είναι και πάλι το ίδιο.Αφου τον βάλαμε στην καρδιά μας μια θέση θα είναι πάντα δική του,ένα κομμάτι θ'ανήκει κάπου εκεί,γιατί πάντα η καρδιά θα έχει λόγους.Λόγους που μόνο η ψυχή, θα μπορεί να καταλαβαίνει.Πολλοί θα είναι οι θεατές,μα ακροατές ελάχιστοι,μετρημένοι. Δεν ξέρω με πόσους θα βρεθώ σύμφωνη με όλα τα παραπάνω,ξέρω όμως οτι πάντα εκφράζω τα συναισθήματα μου,όπως τα νιώθω κι όπως αντιλαμβάνομαι τα πράγματα.Βέβαια το να είσαι ευαίσθητος,σημαίνει οτι είσαι κι ευάλωτος.Αλλά ξέρετε κάτι? Ποτέ μου δε θα 'θελα να ανήκω στην κατηγορία των αναίσθητων!..γιατί ποτέ μου δε θα μάθαινα, να αγαπάω με την ψυχή μου,να εκφράζομαι με την ψυχή μου.Ακόμη κι όταν κομματιάζομαι σε χιλιάδες μικρά κομμάτια ήταν επιλογή μου. Γιατί οι επιλογές μας,πονάνε και μέσα απο τον πόνο γινόμαστε, όχι πιο δυνατοί μα πιο άνθρωποι. Ίσως αν ήμουν αναίσθητη να πονούσα με μέτρο.Μα τα αισθήματα δεν έχουν μέτρο,στο δικό μου κόσμο τουλάχιστον δεν έχουν,η νιώθεις ή δε νιώθεις.Η κάθε μας επιλογή,είναι ένα ταξίδι άλλοτε με αποσκευές,άλλοτε με άγκυρα,κι άλλοτε με σπασμένη πυξίδα.Όπως και να 'χει, η διαδρομή έχει τη διάρκεια που της επιτρέπεται.Δεν ζητάς,δεν γίνεσαι επαίτης.Ο άλλος σ'αγαπάει όπως είσαι,με τα λάθη σου,και με τα σωστά σου. ΜΟΝΟ που αυτοί οι 'ΑΛΛΟΙ θα είναι μετρημένοι,γιατί πραγματικά θα ΣΑΓΑΠΑΝΕ ΟΧΙ ΠΟΛΛΟΙ αλλά ΠΟΛΥ. Αυτούς να αγαπάς,όχι μια φορά στο τόσο,αλλά να το δείχνεις όσο πιο συχνά μπορείς.ΕΊΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ. Θα υπάρξουν στιγμές που θα γίνεις γραφικός,στιγμές που θα περιμένεις κάτι,κι εκείνο δε θα 'ρχεται όπως εσύ θα ήθελες,στιγμές που θα σε ανεβάσουν στα σύννεφα,μα και στιγμές που θα σε τσακίσουν.Εαν δεν έχεις καταφέρει να δεις,ποιος πραγματικά σε νοιάζεται,Τότε έχεις κερδίσει ένα και μόνο πράγμα,μαζί σου να έχεις παρέα μονάχα τη θλίψη,τη μοναξιά,και τον καθρέφτη,γιατί ο καθρέφτης πάντα αποκαλύπτει πως πραγματικά είσαι.Το θέμα είναι να είσαι ο εαυτός σου.Μπορείς?θέλεις? οφείλεις να έχεις και τη δύναμη, και την θέληση.Γιατί κανένας μα κανένας, δεν έχει το δικαίωμα να στερεί το χαμόγελο απο τον εαυτό του. Και όπως έχει πει κι ο επίκουρος καθηγητής της κοινωνικής παιδαγωγικής και ψυχολογίας Λεό Μπουσκάλια "Το ουσιαστικό είναι αόρατο στο μάτι...Αν κοιτάς μόνο το εξωτερικό της ζωής,και του ανθρώπου,χάνεις την ουσία.Και το καταπληκτικό είναι πως η ουσία είναι κάτι απέραντο και θαυμαστό,ενώ τα ΟΡΑΤΑ είναι τόσο περιορισμένα και μικρά"!..Αφροδίτη 

"..για κάποια που 'ζησα ζωή!!"

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά
Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί
Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,
Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!!


(Καρυωτάκης)

Εξ ιδίων κρίνω τ΄αλλότρια

Πόνος!
Ένα συναίσθημα που το νοιώσαμε όλοι στη ζωή μας και ίσως όχι μόνο μία φορά. Πόνος! που προέρχεται από προδοσία μιας φιλίας, ή από μια ερωτική απογοήτευση, γενικά πόνος που προκαλούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλων σας το μυαλό αυτήν ακριβώ
ς την στιγμή ανατρέχει σε μια κατάσταση τωρινή ίσως και παλαιότερη που σας πόνεσε και σίγουρα θυμηθήκατε  την ατάκα που είπατε μετά καθώς προσπαθούσατε να ξεπεράσετε ότι σας πόνεσε κι αυτή δεν είναι άλλη από το "Η ζωή είναι αγώνας".
Σας έχω μια έκπληξη.... καλό το "η ζωή είναι αγώνας" αλλά που είναι ο αγώνας για τη ζωή πριν χτυπήσει την πόρτα μας ο πόνος; Που είναι η σκέψη των πιθανοτήτων και πότε θυμηθήκαμε τα κρατούμενα; και θα εξηγηθώ αμέσως!
Ο άνθρωπος παίζει με τις πιθανότητες τόσο συχνά, όπως λότο , τζόκερ, στοίχημα και τις μετρά συνεχώς. Ξέρει ότι είναι θέμα πιθανοτήτων να κερδίσει 1/1000000 και λίγα λέω, αλλά, γιατί  ποτέ δεν τις μετρά στις ανθρώπινες σχέσεις του;.Γιατί αφήνει το συναίσθημα να τον παρασύρει που δεν είναι τίποτα άλλο από μια φυτεμένη αλήθεια και ως φυτεμένη αλήθεια εννοώ την επιθυμία που ντύθηκε με το πέπλο της ανάγκης. Γιατί δεν βάζει το νου του να σκεφτεί; Να σκεφτεί την πιθανότητα ότι τα πράγματα δεν θα του έρθουν όπως αυτός τα θέλει. Δε θα του βγουν τα ζύγια βρε αδερφέ!
Ακολουθούμε όλοι και επενδύουμε πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις καθαρά συναισθηματικά. Αφήνουμε να μας παρασύρει αυτή η τρικυμία και τις περισσότερες φορές απλά την αφήνουμε να μας τσακίσει πάνω στα βράχια...γιατί κάπου εκεί σκάει η θάλασσα.
Κάποια στιγμή της ζωής μου είχα την ευχαρίστηση να βρεθώ με ένα παλικάρι δέκα εννέα ετών. Η ζωή μας έφερε κοντά μετά από ένα διαφορετικό τραγικό γεγονός που βίωσε ο καθένας μας από την πλευρά του. Δε θα ξεχάσω λοιπόν ποτέ την κουβέντα που μου είπε καθώς μου εξηγούσε πως κάνει φίλους στο εξωτερικό που σπουδάζει.Με ποιον τρόπο δηλαδή επιλέγει. Βρίσκομαι μου είπε με διάφορους, όλους μα όλους τους κοιτάω από μακριά. Κάθε φορά που εμφανίζουν κάτι θετικό στο χαρακτήρα τους που συνάδει με τη δική μου στάση ζωής και στο δικό μου χαρακτήρα κάνω τσεκ στη λίστα των θετικών, κάποιες το φωνάζω κι όλα μου είπε "ένα θετικό". Το ίδιο κάνει και με τα αρνητικά και στο τέλος της βραδιάς  τα μετράει. Τόσα τα θετικά, μου κάνει ως φίλος. Τόσα τα αρνητικά, δεν μου κάνει.
Έμεινα άφωνη με το τι έμαθα στα σαράντα τρία μου από ένα παιδί. Διάλεγε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις κατ επέκταση που θα ζούσε με ένα σύστημα λογικής και όχι ενθουσιασμού μιας τυχαίας πρώτης γνωριμίας. Μ' αυτόν τον τρόπο απέφευγε όσο το δυνατόν περισσότερο της γνωριμίες που πολύ πιθανά μόνο πόνο θα του προκαλούσαν στο πέρασμά τους. Θα μου πείτε γιατί παίρνω ως δεδομένο ότι θα βίωνε πόνο. Μα γιατί πολύ απλά και λογικά, όταν αφήνεσαι έτσι ελαφρά τη καρδία να γνωρίσεις τον άλλον με το πέρασμα του χρόνου είναι λογικό όταν ανακαλύψεις σ΄αυτόν πράγματα που σ΄αφήνουν άφωνο, να πονέσεις. Πονάς γιατί εμπιστεύτηκες , πιθανόν να εκμυστηρεύτηκες πράγματα πολύ προσωπικά θεωρώντας τον φίλο και γιατί έχασες πολύτιμο χρόνο για κάτι που δεν άξιζε. Αν όμως από την αρχή είχες ξεχωρίσει εκείνα τα θετικά στοιχεία του εαυτού του που έρχονται και κάθονται καλούπι πάνω σου, θα έχτιζες μια σωστή και υγιή ανθρώπινη σχέση. Σκεφτείτε το!
Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που σπαράζουν από πόνο. Έναν πόνο για τον οποίο τις περισσότερες φορές είναι καθόλα ο ίδιος υπεύθυνος. Στις ανθρώπινες σχέσεις δυστυχώς πάντα μα πάντα ο θύτης είναι και θύμα και το θύμα και θύτης. Ξέρετε, δεν θέλω να πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι κακοί. Ότι θέλουν να προκαλούν πόνο. Όχι! απλά δεν προχωρούν με τη λογική και δεν μετρούν ποτέ τις πιθανότητες. Πάρτε τον έρωτα, όχι αυτόν που τελειώνει αισίως..τον άλλον..εκείνον που μας κάνει κομμάτια. Εκείνον που όταν αφήνουμε τον εαυτό μας έρμαιο στη δύνη του, μας ανεβάζει στα σύννεφα. Μας κάνει και πετάμε από αστέρι σε αστέρι και τις νύχτες τραμπαλιζόμαστε στις άκρες του φεγγαριού. Αυτόν που κάποια στιγμή οι χρυσαφένιες κλωστές που μας δένουν μαζί του κόβονται κι εμείς πέφτουμε δυστυχώς με τα μούτρα στη γη. Και τότε...πόνος!! γλυκά βασανιστικός, μα πόνος.Θα μου πείτε συμβαίνει κι αυτό. Μα και βέβαια συμβαίνει, είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση και η χαρά και ο πόνος, αυτό που οφείλουμε πραγματικά όμως είναι να μπορούμε αυτά τα συναισθήματα να τα διαχειριζόμαστε σωστά. Όλοι αφεθήκαμε στον έρωτα με την πρώτη ματιά. Όλοι το ζήσαμε στο έπακρο. Όλοι μα όλοι εισπράξαμε τον πόνο του χωρισμού. Σκεφτήκατε ποτέ λογικά και όχι συναισθηματικά το γιατί;
Θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι μιλάμε. Ακόμη κι εκείνοι που μέσα στη σχέση φαίνονται χαλαροί , σε άλλα σύμπαντα, μιλάνε. Το θέμα είναι τι ακούμε εμείς ή καλύτερα τι θέλουμε να ακούμε εμείς. Μέσα από τις καλυμμένες με μεταφορές ή ότι άλλες κουβέντες, σου επιτρέπεται ή όχι να πλάσεις όνειρα. Εσύ φτιάχνεις ένα σπιτάκι  βάζεις και δυο κουτσούβελα μέσα,  έχεις και βαρβάτο λογαριασμό τραπεζικό. Ναι! αλλά ο /η σύντροφος είναι άλλης φιλοσοφίας θέλει καλύβα, δε θέλει παιδιά, ίσως, θέλει να είναι σε όλα ελεύθερος. Το είδες εσύ αλήθεια ή έβλεπες τις δικές σου ανάγκες στο πρόσωπο του/της συντρόφου σου; Γιατί εάν το είδες, τότε είχες μετρημένη και την πιθανότητα ότι το όνειρο που έπλασες είναι πολύ πιθανόν να μην συμβεί. Κι αν την μέτρησες...ο χωρισμός δεν έφερε πόνο αλλά χαρά, ανακούφιση τέλος τέλος και ικανοποίηση. Ξέρετε γιατί; Γιατί είχατε κάπου κρύψει το κρατούμενο το τελευταίο για τον εαυτό σας.Την πισινή που λέει ο σοφός μας λαός. Εάν δεν το είδες όμως........είσαι το θύμα της σχέσης και ο θύτης του εαυτού σου, γιατί απλά τον άφησες αφρούρητο. Κάπως έτσι είναι σε όλες τις σχέσεις. Ανοίγουμε τα σπίτια μας με την καλημέρα σε όλους. Όχι δεν είναι όλοι σαν εμάς. Τραπέζια , φιλοξενία ακόμη και το κρεβάτι μας....και στο τέλος...γκρίνια. "Πήγα και ούτε ένα ορίστε....όχι να κοιμηθώ ..ούτε έναν καφέ". Τον μέτρησες φίλε μου; Μέσα από τα λόγια του κάποια στιγμή θα σου είπε χωρίς να είναι εμφανή..."εμείς δεν φιλοξενούμε". Αλλά μείναμε με τον ενθουσιασμό και το όμορφο χαβαλέ μιας γνωριμίας και ούτε πιθανότητα σκεφτήκαμε ούτε κρατούμενο κρατήσαμε για πάρτη μας.
Καιρός να πάψουμε να κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Καιρός να σκεφτόμαστε πάντα την πιθανότητα σε όλες τις καταστάσεις. Η πιθανότητα είναι αυτή που μπορεί να μας αποτρέψει από μεγάλο πόνο, είναι όμως και αυτή που μπορεί να μας φέρει μεγάλη χαρά. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε ψύχραιμοι πάντοτε και να σκεφτόμαστε λογικά. Να μετριάζουμε τις συναισθηματικές αντιδράσεις που θολώνουν το μυαλό και βγάζουν λέξεις από το στόμα μας που ποτέ δεν ξεχνιούνται. Πολλές φορές δεν μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα. Οι καταστάσεις και όσα ζήσαμε μας μπερδεύουν. Πιστεύουμε το ψέμα ως αλήθεια και την αλήθεια τη θεωρούμε ψέμα. Όχι γιατί έτσι εμείς θέλουμε , αλλά, γιατί οι άνθρωποι κι εμείς μαζί δεν είμαστε ξεκάθαροι πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τους γύρω μας. Κρατούμε πάντα λοιπόν κι ένα "κρατούμενο" για μας και προστατεύουμε, με λογική σκέψη την ψυχή μας.
Πιθανότητα κι αυτό το κάτι για μας. Οι δύο συνιστώσες που μας προστατεύουν από τον πόνο, την απόρριψη, την αποδοκιμασία, την αδικία, το λάθος. Δύο συνιστώσες που οδηγούν μόνο σε έναν δρόμο... στο σεβασμό του εαυτού μας.
Μπορεί να διαφωνείτε με όλα τα παραπάνω και το σέβομαι...αλλά....μήπως να σκεφτείτε και την "πιθανότητα" να έχω δίκαιο;

                                                                                              Κατερίνα Σικλαφίδου












Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης.

Κάθε ερωτική σχέση βασίζεται σε άγραφες συμβάσεις που οι εραστές κλείνουν απρόσεκτα τις πρώτες εβδομάδες της αγάπης τους. Βρίσκονται ακόμη σε ονειρική κατάσταση αλλά συνάμα χωρίς να το ξέρουν συντάσσουν σαν αδιάλλακτοι δικηγόροι τις λεπτομέρειες του συμβολαίου. Ω εραστές τα μάτια σας δεκατέσσερα σ αυτές τις επικίνδυνες πρώτες μέρες! Αν σερβίρετε στο σύντροφό σας το πρόγευμα του στο κρεβάτι, θα πρεπει να το συνεχίσετε αυτό για πάντα, αν δεν θέλετε να κατηγορηθείτε αργότερα για έλλειψη αγάπης και για προδοσία.
Μίλαν Κούντερα 

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

...τα λάθη μου είχαν πάντα ονοματεπώνυμο

Για την ζωή που φαντάστηκα, για αυτήν λυπάμαι,
που δεν την έπιασα ποτέ στα χέρια μου να την νιώσω.
Για την επιθυμία που ποτέ δεν αγκάλιασα,
για το κορμί σου που ποτέ δεν άγγιξα
και για τόσα άλλα που ποτέ δεν θα σου πω.
Για τόσα που ποτέ δεν έκανα δικά μου.
Για μένα που δεν πέρασα καν μπροστά απο τα μάτια σου.
Λυπάμαι για τόσα που σχηματίζουν κύκλο γύρω μου που με τρώει
και τρομάζω γιατι δεν "τελειώνω".
Τρομάζω γιατί δεν τελειώνει ....
Με τρώει όπως το σαράκι

Κανένας δεν ξέρει τούτη η ζωή πότε είναι...


Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Δε θέλω να σε χρησιμοποιήσω θέλω....

..Πιστεύω ότι το επίπεδο της ψυχικής σου υγείας κρίνεται από το βαθμό που μπορείς να διατηρήσεις σημαντικές και μόνιμες σχέσεις.
Όχι από την ποσότητα τέτοιων σχέσεων, αλλά από την ποιότητά τους."....


"Δε θέλω να σε χρησιμοποιήσω, θέλω να σε αγαπήσω.
Θέλω να σε ζήσω. Θέλω να σε γνωρίσω, να σε μυρίσω,
να σε αγγίξω. Θέλω να μεγαλώσω μαζί σου.
Θέλω να χορέψω, να κλάψω μαζί σου. Θέλω να σε χαϊδέψω.

Όταν σ' αγαπώ κι εσύ μ' αγαπάς είμαστε σαν καθρέφτης ο ένας του άλλου,
και καθώς καθρεφτιζόμαστε ο ένας μέσα στον άλλο, κοιτάζουμε το άπειρο.

Αν θέλω να γνωρίσω τον εαυτό μου, δε θα τα καταφέρω ζώντας
μόνος μου. Θα τον γνωρίσω από τις αντιδράσεις σου απέναντί μου.
Η αναζήτηση της στενής επαφής είναι ρίσκο και πιθανόν να προκαλέσει πόνο. Όμως ο μοναδικός τρόπος που έχεις να "δεις" τον εαυτό σου
και να αναπτυχθείς, είναι μέσα από μια στενή σχέση.

Πιστεύω ότι το επίπεδο της ψυχικής σου υγείας κρίνεται από το βαθμό που μπορείς να διατηρήσεις σημαντικές και μόνιμες σχέσεις.
Όχι από την ποσότητα τέτοιων σχέσεων, αλλά από την ποιότητά τους."

(Leo Buscaglia)

Συντροφιά μου θέλω 'κείνους που παλέυουν στήθος-στήθος με τη μοίρα...


Πραγματικά μόνος είσαι όταν....


Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Πως ν'αγαπήσεις λοιπόν έναν τόπο!..όταν οι Χ άνθρωποι σε βλέπουν ξένο??!..[Α]

'Ερχεται και ΄κεινη η στιγμή στη ζωή σου!..που οσο κι αν δε θες να το παραδεχτείς αναθεωρείς απόψεις.Πίστευα πως για τους ανθρώπους, που η δουλειά τους δεν είναι να βρίσκονται σε ένα σταθερό μέρος μα να "γυρίζουν"σχεδόν όλη την Ελλάδα, πως ήταν κάτι το μαγικό και το υπέροχο!..γιατί έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν!..να αγαπήσουν μα και να "συμπαθήσουν"μέρη!..Αλλά απλά νόμιζα!..Το οτι κάποιοι άνθρωποι άνοιξαν την αγκαλιά τους!..ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΕ ΕΙΔΑΝ ΠΟΤΕ ΣΑΝ ΞΕΝΟ!..Με έκανε να νιώσω πράγματα...,και να δεθώ τόσο με ανθρώπους!..που αυτά τα μέρη σήμερα!..αύριο και για όσο ζω κι αναπνέω να τα θεωρώ πατρίδα μου!..σπίτι μου!! 'Ομως όπως έχω αναφέρει κι άλλες φορές οτι λάμπει δεν είναι χρυσός!..γιατί υπάρχουν και τόποι που ΠΑΝΤΑ ΘΑ 'ΣΑΙ ΓΙΑ 'ΚΕΙΝΟΥΣ ΞΕΝΟΣ!..Θεέ μου είμαστε στην ΕΛΛΑΔΑ του 2014,και ενώ η τεχνολογία προχωρά τα μυαλά κάποιων μένουν ΣΤΑΣΙΜΑ!..Πως ν'αγαπήσεις λοιπόν έναν τόπο!..όταν οι Χ άνθρωποι σε βλέπουν ως ΕΥΡΩ και μόνο??!..'Οταν σε θεωρούν ΞΕΝΟ και στο δείχνουν??όταν έχεις όλη την καλή διάθεση και σε αποτρέπουν με ένα βλέμμα που σκοτωνεί??!..Μα κι εσύ απο την Ελλάδα είσαι,δεν έχει σημασία απο ποια πόλη,απο πιο χωριό,απο πιο νησί!..Είσαι 'Ελληνας!..και 'Ελληνας σημαίνει είμαι περήφανος για την χώρα μου!..για τους ανθρώπους της!..και για τα όσα η ιστορία αυτής μας δίδαξε!! Αυτό που με ΛΥΠΗ διαπιστώνω:Είναι οτι κάθε τόπος έχει τις νοοτροπίες του!..κι όλα στη ζωή είναι μαθήματα!..Ευχή μου σε όποιον τύχει να διαβάσει ετούτες τις σκέψεις μου!..Να μη του συμβεί ποτέ να νιώσει ΞΕΝΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ "ΔΙΑΛΕΞΕ" ΚΙ Η ΖΩΗ ΤΟΝ ΠΗΓΕ!..Αφροδίτη

Θα έλεγα περισσότερα "Σ' αγαπώ", περισσότερα "Συγνώμη"

Αν ξαναζούσα, θα μιλούσα Λιγότερο και θα άκουγα Περισσότερο..
Θα καλούσα φίλους για φαγητό στο σπιτι ακόμα κι αν ήταν λεκιασμένο το χαλί Μου.
Θα έτρωγα ποπ κόρν στο σαλόνι μου και θα ανησυχούσα λιγότερο για την Sκόνη, αν κάποιος ήθελε να ανάψει φωτιά στο τζάκι.
Θα αφιέρωνα πιο πολύ ώρα να ακούω τον παππού Μου να μιλάει για τα νιάτα του.
Δεν θα ανησυχούσα για το ανοιχτό παράθυρο στο αυτοκίνητο, μη μου χαλάσει την κόμμωση..
Θα άναβα εκείνο το ροζ κεράκι που μύριζε τριαντάφυλλο, και δεν θα το άφηνα να λιώσει στην αποθήκη..
Θα καθόμουν με τα παιδιά Μου στο γρασίδι και δεν θα με ενδιέφεραν οι λεκέδες από το γρασίδι στα ρούχα..
Θα έκλαιγα και θα γελούσα λιγότερο όταν έβλεπα τηλεόραση, και περισσότερο όταν παρακολουθούσα την Ζωή.
Θα αναλάμβανα περισσότερες ευθύνες, για να ξεκουράζω τον άντρα Μου..
Θα ξάπλωνα στο κρεβάτι μου όταν ήμουν άρρωστη και δεν θα προσποιούμουν το ανίκητο βουνό...
Δεν θα γκρίνιαζα για τους 9 μήνες της εγκυμοσύνης μου, παρά θα ευχαριστούσα το Θεό για κάθε δευτερόλεπτο που θα συνειδητοποιούσα το τι συνέβαινε μέσα Μου...
Όταν θα έρχονταν να με φιλήσουν τα παιδιά μου, δεν θα έλεγα: "Αργότερα αυτά! Τώρα στα μαθήματα σας!"
Θα έλεγα περισσότερα "Σ' αγαπώ", περισσότερα "Συγνώμη"..

Μα περισσότερο από όλα, όταν είχα την ευκαιρία να ξαναζήσω, δεν θα έχανα ούτε λεπτό…θα ζούσα το κάθε δευτερόλεπτο…και δεν θα το επέστρεφα π ο τ έ...

(Erma Bombeck
Το γράμμα μιας Γυναίκας πριν "φύγει")

"..Τότε θα κρίνεις τον εαυτό σου.."



Ο μικρός πρίγκιπας όμως απορούσε. Αφού ο πλανήτης ήταν μικροσκοπικός, ποιους κυβερνούσε ο βασιλιάς;
-”Μεγαλειότατε…” του είπε, “με συγχωρείτε που ρωτάω…”
-”Σε διατάζω να με ρωτήσεις”, βιάστηκε να πει ο βασιλιάς.
-”Μεγαλειότατε… τι κυβερνάτε“;
-”Τα πάντα“, απάντησε ο βασιλιάς πολύ απλά.
-”Τα πάντα“;
Ο βασιλιάς, με μια διακριτική χειρονομία, έδειξε τον πλανήτη του, τους άλλους πλανήτες και τα αστέρια.
-”Όλα αυτά;” είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-”Όλα αυτά…” απάντησε ο βασιλιάς. Γιατί ήταν όχι μόνον απόλυτος αλλά και παγκόσμιος μονάρχης.
-”Και τα αστέρια σας υπακούν“;
-”Ασφαλώς!”, είπε ο βασιλιάς. “ Υπακούν αμέσως. Δεν ανέχομαι ανυπακοές“.
Τόση δύναμη εντυπωσίασε το μικρό πρίγκιπα. Αν την είχε αυτός, θα μπορούσε να δει όχι σαράντα τέσσερα, μα εβδομήντα δύο, ακόμα κι εκατό ή και διακόσια ακόμα ηλιοβασιλέματα μέσα σε μια μέρα, χωρίς να χρειαστεί να τραβήξει καθόλου τη καρέκλα του. Κι έτσι που αισθανόταν και κάπως λυπημένος στη σκέψη του μικρού του πλανήτη που είχε αφήσει, πήρε θάρρος να ζητήσει μια χάρη από το βασιλιά:
-”Θα ήθελα να έβλεπα ένα ηλιοβασίλεμα… Κάντε μου τη χάρη… Διατάξτε τον ήλιο να βασιλέψει…”[...]
-”Το ηλιοβασίλεμα σου θα το ‘χεις. Θα το απαιτήσω. Μα θα περιμένω, σαν έμπειρος κυβερνήτης, πότε θα γίνουν ευνοϊκές οι συνθήκες“.
-”Και πότε θα συμβεί αυτό;” ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
-”Χμ, χμ!” απάντησε ο βασιλιάς αφού συμβουλεύτηκε πρώτα ένα χοντρό ημερολόγιο. “Χμ, χμ! Θα γίνει, γύρω… γύρω… θα γίνει απόψε γύρω στις επτά και σαράντα! Και τότε θα δεις πως με υπακούουν εμένα“.
Ο μικρός πρίγκιπας χασμουρήθηκε. Λυπόταν για το χαμένο του ηλιοβασίλεμα.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

"..Με μη αυθεντική παρεά η ζωή είναι άσχημη.."

Τα όνειρά μας μπορεί να είναι κάπου εκεί.Μαζί με το ηλιοβασίλεμα!
Μπορεί ποτέ να μην τα φτάσουμε ποτε αλλά κανένας δεν
θα μας στερήσει το δικαίωμα να τα βλέπουμε από μακρυά.
Μα η ζωή δεν είναι όμορφη χωρίς παρέα.
Με μη αυθεντική παρέα όμως είναι άσχημη.
Ψάξε θα βρεις!Πίστεψε δώσε πάρε
υπάρχει ζωή πέρα από σένα.Και είναι όμορφη!!

(Ελύτης)

"..εκεί μέσα...χιλιάδες ανείπωτα λόγια.."


Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

ΕΠΑΨΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΧΛΙΑΣΜΕΝΑ ΑΥΡΙΟ!..[Α]

Γιατί να είναι τόσο ψεύτικος ο κόσμος μας;γιατί να υπάρχουν μάσκες;γιατί να έχεις μια εικόνα αγγελικά πλασμένη για κάποιους,και η ζωή!..οι συγκυρίες!..να σου αποκαλύπτουν,το κλασικό πως ότι λάμπει δεν είναι χρύσος!..κι εσύ να να μην ξέρεις με ποιον να τα βάλεις..με τον εαυτό σου;με τις μάσκες των ανθρώπων;με την ψυχή σου;με τι;;Βάζεις Χ!..όχι δεν μετανιώνεις για όσα έδωσες!..άλλωστε δε σου ζητήθηκαν!..τα αισθήματα δε ζητιούνται..αλλα δίνονται!..Σαφώς χρειάζεσαι χρόνο!..και απο ευαίσθητος (ή όπως το λέει  και η σημερινή  νεολαία  μ@λ@κ@ς) να καταφέρεις,να βρεις τη δύναμη να γίνεις αναίσθητος!..Άλλωστε όσοι δε σε εκτίμησαν δεν ήταν γιατί δε το άξιζες!..απλά δε μπόρεσαν ποτέ να νιώσουν την ψυχή σου!..Σου δίνανε το λίγο, και το μέτραγες για τοοοοοοοοοοοσο πολύ!..και καλά έκανες, μόνο που έβλεπες..αυτό που θέλανε εκείνοι να δεις!..Και τώρα τι;απογοητεύτηκες..σε ό,τι σου πλασάρανε θαρρείς κι ήσουν κουτάβι με τα μάτια κλειστά.. άσε τον κουρελιασμένο εαυτό σου..να σε σηκώσει και πάλι, μιας κι αυτός ήταν είναι και θα είναι πάντα δίπλα σου!.. κι άσε απλά τη σιωπή σου να μιλήσει!..Μην αφήνεις το θυμό να πάρει το τιμόνι..απλά πάρε τα κλειδιά και βάλε λουκέτο!..με την ένδειξη:
 (Αφροδίτη Μαργαρίτη)
Y.Γ Οι παραπάνω σκέψεις μου!..έγιναν έμπνευση απο την φράση "Οτι λάμπει ΔΕΝ είναι χρυσός


..'Ομως αν κάθε μέρα,κάθε ώρα νιώθεις...

Όμως, αν λίγο λίγο σταματήσεις να μ’ αγαπάς θα σταματήσω να σ’ αγαπώ λίγο λίγο...

Αν ξαφνικά με ξεχάσεις μη με ψάξεις, θα σ’ έχω ήδη ξεχάσει...

Αν τον σκέφτεσαι μακρύ και τρελό, τον άνεμο απ’ τις σημαίες που περνά από τη ζωή μου και αποφασίσεις να μ’ αφήσεις στην ακτή της καρδιάς όπου έχω ρίζες, θυμήσου ότι ετούτη εδώ τη μέρα, ετούτη εδώ την ώρα σηκώνω τα χέρια μου και οι ρίζες μου βγαίνουν σε αναζήτηση άλλης γης.

Όμως αν κάθε μέρα, κάθε ώρα, νιώθεις προορισμένη για μένα .... μέσα μου τίποτα δε θα σβήσει ούτε θα ξεχαστεί...


(Πάμπλο Νερούδα)

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

«σβῆσε τὸ φῶς» ἐπέμενες..


...θυμήθηκα μιὰν ἄλλη μου ἀγάπη
τὰ ἤθελε ὅλα ἀναμμένα

δὲν ξέρω τί νὰ προτιμήσω

Στα κενά του άλλου τρυπώνει ο άνθρωπος. Κατερίνα Σικλαφίδου

Τι να πω για μένα που έφυγα...,τι να πω για σένα που μ΄άφησες..!
Έτσι λένε είναι οι σχέσεις των ανθρώπων.Εκεί που χαίρεσαι , βαλτώνεις κι αυτός ο βάλτος μεγαλώνει μέσα σου κι απάτητος γίνεται χωρίς να το καταλάβεις.Χάνεσαι στο ανικανοποίητο. Καμιά φορά μιλάς- ίσως να μιλάς και πολύ- και τι; θαρρείς πως κάποιος σ' ακούει;
Σ΄ έναν λαβύρινθο σκέψεων μπερδεύονται οι άνθρωποι, δεύτερες-τρίτες-πέμπτες-δέκατες και σε μια εγωπάθεια ξεκαθαρίζουν τα θέλω τους.Κι ο κόσμος φαντάζει όμορφος εκτός απ΄τον δικό μας χώρο.
Ανάβουμε ρεσώ, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια ν' αποδείξουμε πως μπορούμε ν΄αλλάξουμε τα πράγματα. Πια ήταν η τελευταία φορά που ανέβηκες τη σκάλα κρατώντας ένα τριαντάφυλλο κλεμμένο απ΄τον κήπο της γειτόνισσας, και πότε ένα σημείωμα μικρό με δυο λέξεις "μου λείπεις" ξεπρόβαλε από την τσέπη σου χωρίς να το γνωρίζεις; Πιο πρωινό άφησες γλυκά το χάδι των χειλιών σου στο μάγουλο, εκεί κοντά στο αφτί, ψιθυρίζοντας "σ αγαπώ" πριν φύγεις.
 Ό,τι αφήσαμε να χαλάσει , χάλασε! Τώρα τσουλάμε με την πλάτη σ΄ένα αγκάθινο κενό, που συνήθως δεν θέλουμε να δούμε. Μόνιμοι σύντροφοι στην κάθε μέρα οι μάσκες που πάψαμε να βλέπουμε σαν κάτι ξένο.
Κι ένα ξημέρωμα φεύγεις. Κι ένα ξημέρωμα φεύγω. Στο άνοιγμα της πόρτας είμαστε έτοιμοι ν΄αλλάξουμε. Απελπισμένες προσπάθειες, στάχτη στα μάτια. Κανείς δεν έγινε σε μια στιγμή ότι δεν έγινε χρόνια ολάκερα. Καμιά απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατηθούμε δεν θα ΄ταν αληθινή και τότε είναι που γυρνάμε την πλάτη στην αλήθεια. Γιατί μη μου πεις πως είσαι αυτός που δεν κατηγόρησες ή δεν κατηγορήθηκες πως κάποιος άλλος / άλλη σου πήρε τα μυαλά. Απελπισμένη προσπάθεια δικαίωσης που δεν μας αξίζει.Άλλη μια μάσκα που μας κάνει να νομίζουμε πως είμαστε καλά. Οκ! πήρε το φταίξιμο η" άλλη" ο "άλλος".
Κοιμάσαι καλύτερα τώρα;
Μείναμε κολλημένοι στα δικά μας θέλω , στα δικά μας όνειρα που δεν μοιραστήκαμε. Κάθετοι και αδιάλλακτοι στην εγωπαθή καθημερινότητα μας και οι ψυχές γεμίσανε κενά. Υπεύθυνοι για ό,τι φτιάξαμε...εμείς! Εμείς που μόνο απαιτήσαμε, αλλά ποτέ δεν δώσαμε. Εμείς που φροντίζαμε μοναχά τον εαυτό μας και ποτέ τον δίπλα μας. Εμείς που δεν κοιτάξαμε ποτέ τίποτα πέραν του εαυτού μας. Εμείς που και στην ύστατη ώρα δίνουμε άφεση στον εαυτό μας ρίχνοντας το φταίξιμο σε άλλους.
Κι όμως όλα από μας ξεκινούν και σε μας τελειώνουν...γιατί...στα κενά που δημιουργούμε όταν δεν νοιαζόμαστε τρυπώνουν οι άλλοι άνθρωποι.

                                                                                                                 Κατερίνα Σ.

Τρυποκάρυδος

"Πάρτε μια κάποια νύχτα τον Αύγουστο. Η Πριγκίπισσα Λη-Τσέρι αγνάντευε απ’ το παράθυρο της σοφίτας της. Ήτανε πανσέληνος. Το φεγγάρι είχε στρογγυλέψει τόσο πολύ που κόντευε να κατρακυλήσει. Φαντάσου να ξυπνάς κ να βρίσκεις το φεγγάρι τάβλα στο πάτωμα του λουτρού, σαν το μακαρίτη τον Έλβις Πρίσλεϋ, δηλητηριασμένο από παγωτό μπανάνα (...) Πάνω από μια ώρα, η Λη-Τσέρι αγνάντευε το άπειρο τ’ ουρανού.
‘Έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι; ρώτησε η Πριγκίπισσα το Μαγεμένο βασιλόπουλο.
Το Μαγεμένο Βασιλόπουλο έκανε σα να του ’χαν κάνει μια χαζή ερώτηση. Ίσως και να ’ταν έτσι. Το ίδιο ερώτημα στη Ρέμινγκτον SL3 έδωσε την εξής απάντηση:
Ο Αλμπέρ Καμύ έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν πρέπει ν’ αυτοκτονείς ή όχι.
Ο Τομ Ρόμπινς έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.
Σίγουρα όταν το ’γραψε ο Καμύ θα ’χε στραβοκοιμηθεί κι ο Ρόμπινς θα ’χε ξεχάσει να βάλει το ξυπνητήρι.
Ένα είναι το σοβαρό ερώτημα. Κι αυτό είναι: Ποιος ξέρει να κάνει την αγάπη παντοτινή;
Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σου πω αν πρέπει ν’ αυτοκτονείς ή όχι.
Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σε καθησυχάσω για την αρχή και το τέλος του χρόνου.
Απάντησέ μου σ’ αυτό και θα σου αποκαλύψω αν έχει λόγο να υπάρχει το φεγγάρι."


 Τομ Ρόμπινς

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *