"..Τότε θα κρίνεις τον εαυτό σου.."

Ο μικρός πρίγκιπας όμως απορούσε. Αφού ο πλανήτης ήταν μικροσκοπικός, ποιους κυβερνούσε ο βασιλιάς;
-”Μεγαλειότατε…” του είπε, “με συγχωρείτε που ρωτάω…”
-”Σε διατάζω να με ρωτήσεις”, βιάστηκε να πει ο βασιλιάς.
-”Μεγαλειότατε… τι κυβερνάτε“;
-”Τα πάντα“, απάντησε ο βασιλιάς πολύ απλά.
-”Τα πάντα“;
Ο βασιλιάς, με μια διακριτική χειρονομία, έδειξε τον πλανήτη του, τους άλλους πλανήτες και τα αστέρια.
-”Όλα αυτά;” είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-”Όλα αυτά…” απάντησε ο βασιλιάς. Γιατί ήταν όχι μόνον απόλυτος αλλά και παγκόσμιος μονάρχης.
-”Και τα αστέρια σας υπακούν“;
-”Ασφαλώς!”, είπε ο βασιλιάς. “ Υπακούν αμέσως. Δεν ανέχομαι ανυπακοές“.
Τόση δύναμη εντυπωσίασε το μικρό πρίγκιπα. Αν την είχε αυτός, θα μπορούσε να δει όχι σαράντα τέσσερα, μα εβδομήντα δύο, ακόμα κι εκατό ή και διακόσια ακόμα ηλιοβασιλέματα μέσα σε μια μέρα, χωρίς να χρειαστεί να τραβήξει καθόλου τη καρέκλα του. Κι έτσι που αισθανόταν και κάπως λυπημένος στη σκέψη του μικρού του πλανήτη που είχε αφήσει, πήρε θάρρος να ζητήσει μια χάρη από το βασιλιά:
-”Θα ήθελα να έβλεπα ένα ηλιοβασίλεμα… Κάντε μου τη χάρη… Διατάξτε τον ήλιο να βασιλέψει…”[...]
-”Το ηλιοβασίλεμα σου θα το ‘χεις. Θα το απαιτήσω. Μα θα περιμένω, σαν έμπειρος κυβερνήτης, πότε θα γίνουν ευνοϊκές οι συνθήκες“.
-”Και πότε θα συμβεί αυτό;” ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
-”Χμ, χμ!” απάντησε ο βασιλιάς αφού συμβουλεύτηκε πρώτα ένα χοντρό ημερολόγιο. “Χμ, χμ! Θα γίνει, γύρω… γύρω… θα γίνει απόψε γύρω στις επτά και σαράντα! Και τότε θα δεις πως με υπακούουν εμένα“.
Ο μικρός πρίγκιπας χασμουρήθηκε. Λυπόταν για το χαμένο του ηλιοβασίλεμα.
Ύστερα, είχε αρχίσει να βαριέται και λιγάκι,
-”Δεν έχω τίποτα να κάνω πια εδώ”, είπε στο βασιλιά. “Φεύγω“.
-”Μη φεύγεις” απάντησε ο βασιλιάς, που ήταν τόσο περήφανος που είχε έναν υπήκοο. “Μη φεύγεις, σε κάνω υπουργό“!
-”Υπουργό; Σε τί“;
-”Σε… Σε υπουργό της δικαιοσύνης“!
-”Μα δεν υπάρχει κανείς για να δικαστεί“!
-”Πού ξέρεις;” είπε ο βασιλιάς. “Ακόμα δεν έχω γυρίσει ολόκληρο το βασίλειο μου. Είμαι πολύ γέρος, δεν έχω χώρο για άμαξα και κουράζομαι να περπατάω“.
-”Α, μα κοίταξα κιόλας!” είπε ο μικρός πρίγκιπας, που έσκυψε να ρίξει ακόμα μια ματιά στην άλλη μεριά του πλανήτη. “Ούτε κι εκεί υπάρχει κανείς…”
-”Τότε θα κρίνεις τον εαυτό σου!” του απάντησε ο βασιλιάς. “Είναι το δυσκολότερο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου παρά να κρίνεις τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις τον εαυτό σου σωστά, θα είσαι πραγματικά σοφός“.
-”Εγώ», είπε ο μικρός πρίγκιπας “μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου όπου κι αν βρίσκομαι. Δεν υπάρχει λόγος να μένω εδώ“.

(Exupery Antoine De Saint, Ο μικρός πρίγκιπας)