Το Βιβλίο μας...

 photo MonopatiaPsixisexofyllo_zps89709de9.png

Τα ποιητικά μας ταξίδια...

...η πνοή μας









 photo 7_zps2cbf94f1.png

ποιητικές διαδρομές...





 photo 5_zps08d71f1a.png



















 photo 9_zps4b675e8e.png

απο [Κ]αρδι[Α]ς...








 photo 11_zps8d533774.png





Βιντεάκι...

YouTube Λογοποιήματα

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Ευωδιές και χρώματα.Καλή σχολική χρονιά!

Κοίτα να δεις παιχνίδια που κάνει το μυαλό! Σεπτέμβρης 11 και οι δρόμοι γεμίσανε με χαμογελαστά μουτράκια. Μπορεί το καλοκαίρι να το περιμένουμε όλοι και να μην θέλουμε να φύγει αλλά η αίσθηση της πρώτης μέρας στο σχολείο είναι γεμάτη χρώματα και μυρωδιές.

Μη γελάτε για τα χρώματα και τις μυρωδιές…Θυμάμαι σαν τώρα να ΄τανε την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, παιδί κι εγώ τότε. Τη φωνή της μάνα μου, για να σηκωθώ. Δεύτερη φορά την πρώτη μέρα ποτέ δεν φώναζε, τις υπόλοιπες μάχη γινότανε. Σαν σίφουνας σηκωνόμουν κι έτρεχα στο τραπέζι γιατί με καλούσαν οι μυρωδιές. Το ζεστό γάλα με τα ψωμάκια μέσα, αγελαδινό από  κτηνοτρόφο όχι συσκευασία όπως τώρα ή τα αυγά από τις κότες μας, εκείνα με τον καταπληκτικό κιτρινοπορτοκαλοκόκκινο κρόκο, χρώμα που έδιναν τα χόρτα της φύσης γιατί οι κότες μας ήταν ακόμη λεύτερες κι ας ζούσαμε σε πόλη. Μη πω  και για τον τραχανά, εκείνον που κάθε καλοκαίρι έφτιαχνε η μάνα και τον απλώναμε να στεγνώσει…και τώρα τον αγοράζουμε μέσα σε σακούλι και είναι λες και κοκκινίζει από το κακό του ή χλεμπονιάζει αντίστοιχα. Αχ! Και το μέλι που λαμπύρισε στο φως του ήλιου που έπεφτε πάνω του, λες και κάθε φορά που λαμπύριζε και σ΄ άλλο σημείο σου κλείνε το μάτι. Τέτοιο καθαρό λαμπερό μελί χρώμα το μέλι του θείου. Το φέρνε κάθε φορά στο ξεκίνημα… «για το παιδί» έλεγε «να ΄ναι γλυκιά η χρονιά του».

 Θα μου πεις τις άλλες μέρες δεν είχε πρωινό; Πάντα είχε πρωινό, αλλά της πρώτης μέρας δεν ξέρω, νιώθω πως για όλους ήταν διαφορετικό. Ήταν σημαντικό! Ναι , ναι! Αυτό ήταν, σημαντικό! Κάθε φορά ήταν σαν από άνεργος να πιάνεις μια νέα δουλειά! Έτσι νομίζω το  νιώθαμε όλοι. Τόση χαρά! Νέα χρονιά, νέα περπατήματα σε μονοπάτια γνώσης που καθώς τα γνώριζες και τα περπατούσες, τόσο άνοιγαν μπροστά σου κι από χωμάτινα μονοπάτια γινόντουσαν μεγάλοι ασφαλτένιοι δρόμοι. Νέα μαθήματα, δεντράκια μικρά που καθώς τα ξεφύλλισες φυλλαράκι φυλλαράκι αυτά μεγάλωναν και βγάζανε καρπούς, γλυκούς, ζουμερούς, νόστιμους! Ήσουν και το επίκεντρο. Ο επίσημος του τραπεζιού. Λες και μόνο για σένα ήταν το πρωινό. Ίσως και να ήταν, αλλά κι αλλιώς εμένα με έκανε να νιώθω σημαντική. Σαν τον επίτιμο καλεσμένο. Μπορεί να μην είχαν στρωθεί οι πορσελάνες και τα ασημένια μαχαιροπίρουνα αλλά και έβλεπες και ένιωθες αυτό το κάτι που είχε έρθει και είχε στρωθεί για σένα.

Γεμάτη μυρωδιές ήταν η πρώτη μέρα το θυμάμαι καλά και χρώματα. Σχεδόν όρθια στο τραπέζι αυτήν την μέρα. Δεν ήξερες τι να ικανοποιήσεις πρώτα μέσα σου και προσπαθούσες στο χρόνο που έμενε μέχρι να ετοιμαστείς, να τα χωρέσεις όλα. Κι εκείνη η μυρωδιά της σιδερωμένης ποδιάς…χαχαχα…τι ; την ξεχάσατε; Εγώ ποδιά φορούσα , μπλε με άσπρο γιακαδάκι πλεκτό από το βελονάκι της γιαγιά ή και της μάνας. Με τριανταφυλλάκια ή μαργαρίτες φτιαγμένες από βουβές βελονιές, έτσι λέγανε την πλέξη, μα σαν τέλειωνε κι έπαιρνε σχήμα έλεγε η ομορφιά του τόσα πολλά. Άσπρο καλτσάκι και παππουτσάκι. Κορδέλα στα μαλλιά ή δυο υπέροχα κοτσίδια.. Τι περηφάνεια ένιωθα καθώς στεκόμουν στον καθρέφτη….
 Και γινόταν ο δρόμος ένα μπλε ρυάκι που κελάρυζε. Αυτό ήταν! ρυάκι που έτρεχε, φώναζε, έκανε  σβούρες και χοροπηδούσε. Παιδιά που συναντούσαν τους συμμαθητές και τρέχανε να αγκαλιαστούν, να φιληθούν, να προλάβουν να πούνε τα νέα τους πριν το κάλεσμα του κυρ Μπάμπη.

Μπάμπης; Α! ο γνωστός επιστάτης. Για μας Μπάμπης , για σένα ίσως κυρ. Χρήστος  ή κυρ. Σταμάτης. Τι σημασία έχει; Όταν έπιανε εκείνο το κουδούνι στο χέρι, δεν έλεγε να σταματήσει να το χτυπά, μέχρι να μπει και ο τελευταίος μαθητής στη γραμμή.
Γραμμή , στοίχιση και δυο τμήματα, μπροστά τα κορίτσια και πίσω τα αγόρια και σαν ο Διευθυντής μας καλούσε σε «προσοχή» έβλεπες μόνο μουτράκια ευδιάθετα, χαρούμενα. Ούτε κουνούπι δεν ακουγόταν που λένε μέχρι το καλωσόρισμα και τις συμβουλές. Από τη στιγμή που έλεγε «περάστε στις τάξεις» , ένα μελίσσι ξεχυνόταν στους διαδρόμους και τα σκαλιά μέχρι να μπει ο δάσκαλος ή η δασκάλα στην τάξη!

Με τι σεβασμό την/τον ακούγαμε. Με τι αγάπη μας καλωσόριζε και με τι έξυπνο τρόπο ξυπνούσε την περιέργεια μας για ό,τι νέο θα μαθαίναμε τη νέα χρονιά.
Πρώτη μέρα! Η πιο σημαντική του κόσμου κι εμείς το επίκεντρο αυτής.
Πρώτη μέρα! Ζήστε την κι απολαύστε την. Εσείς γονείς κάντε την σημαντική κι όχι μόνο την πρώτη μέρα μα όλες τις μέρες.
Εμείς…θυμόμαστε την πρώτη μέρα…και κοίτα παιχνίδια που κάνει το μυαλό μου…Γέμισε η μέρα μου ευωδιές και χρώματα!!!!!

Καλή σχολική χρονιά!

Κατερίνα Σικλαφίδου

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Περιμένουμε τα σχόλιά σας

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *