...νιώθω σεβασμό γι'αυτούς που δεν ξέρουν,γι'αυτούς που ψάχνουν...που σκοντάφτουν

Αραγκόν: Η αλήθεια των ανθρώπων

«Ολόκληρη τη ζωή μου μάθαινα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι»

ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΠΑΝΤΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ. Ολόκληρη τη ζωή μου μάθαινα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τον άνθρωπο που υπήρξα, ή, για να μιλήσω ακριβέστερα, τους ανθρώπους που υπήρξα.

Κι αν ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους και σε μένα υπάρχει αντίφαση, αν νομίζω πως αλλάζοντας έχω μάθει, έχω προοδεύσει, όταν γυρίζω και κοιτάζω εκείνους εκεί τους ανθρώπους, δεν ντρέπομαι καθόλου γι' αυτούς, δεν μπορώ να πω εγώ, χωρίς αυτούς.

ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ με την αλήθεια στην κούνια τους, που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους, που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σε ολόκληρη τη ζωή τους, επειδή από τότε που ήταν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. Ξέρουν ποιο είναι το καλό, πάντοτε το ήξεραν.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο. Δεν τους μοιάζω
. Εμένα η αλήθεια δεν μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου, δεν τη βρήκα ούτε από τον πατέρα μου ούτε από την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου. Ό,τι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά, ό,τι ξέρω το έχω με δικές μου δαπάνες.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΣΤΩ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ που να μην τη σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας, του άγχους, του ιδρώτα, της οδυνηρής εμπειρίας. Έτσι νιώθω σεβασμό γι' αυτούς που δεν ξέρουν, γι' αυτούς που ψάχνουν, που ψηλαφούν, που σκοντάφτουν.

ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΗ, αυθόρμητη, αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό, αλλά, ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Λουί Αραγκόν, Μ' ανοιχτά χαρτιά,