"..Φοβάμαι τα ίδια μου τα μάτια, που προσπαθώ να τα ανοίξω κι όλο κλειστά μένουν..."

Και φοβάμαι... σου λέω...
Φοβάμαι κάθε φορά που αντικρίζω άνθρωπο στα μάτια.
Κάθε φορά που τα μάτια τους αποφεύγουν τα δικά μου.
Φοβάμαι τους στίχους που μου λένε την αλήθεια

και τα χέρια που μένουν άδεια,
τα γόνατα που λυγίζουν
και τον ουρανό που φαίνεται τόσο μακρινός.
Φοβάμαι το ναρκωτικό που πια δεν με αγγίζει
γιατί οι αισθήσεις μου είναι νεκρές.
Πονάει η πλάτη μου απο τους λιθοβολισμούς.
Κάθομαι σε ενα θρανίο να μάθω τη λέξη "ζωή"
και το μάθημα πάντα μένει στα μισά...
Δεν μπορώ να διαβάσω,
δακρύζουν τα μάτια μου και τυφλώνομαι.
Θα βάλω φωτιά στις σελίδες που μιλούν για σένα και για μένα,
τίποτα δεν μπορεί να μας αποτυπώσει.
Ακούω έναν εκκωφαντικό θόρυβο...
Είναι ο φόβος που χτυπάει βίαια απο ντουβάρι σε ντουβάρι
προσπαθώντας να δραπετεύσει.
Φοβάμαι τα ίδια μου τα μάτια, που προσπαθώ να τα ανοίξω
κι όλο κλειστά μένουν...

(Νίκη Τάγκαλου)