Το Βιβλίο μας...

 photo MonopatiaPsixisexofyllo_zps89709de9.png

Τα ποιητικά μας ταξίδια...

...η πνοή μας









 photo 7_zps2cbf94f1.png

ποιητικές διαδρομές...





 photo 5_zps08d71f1a.png



















 photo 9_zps4b675e8e.png

απο [Κ]αρδι[Α]ς...








 photo 11_zps8d533774.png





Βιντεάκι...

YouTube Λογοποιήματα

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Σκόνταψα κι έπεσα πολλές φορές όμως....


Γιατί αυτή- Πάνος Γεωργίου

Και γιατί αυτή φίλε;
Γιατί καταλαβαίνει τη σιωπή μου,
ξέρει να διαβάζει την ψυχή μου,
κι αυτό με γδύνει...
δεν έχω τίποτα να της κρύψω.
Συνεχίζει να την ξεφυλλίζει...
και είναι ακόμα μαζί μου.
Δεν χρειάστηκε ποτέ να προσποιηθώ χαμόγελα...
και δεν χρειάστηκε ποτέ να κρύψω τα δάκρυά μου.
Γιατί αυτό που είμαι... το θέλει ατόφιο...!
Γι' αυτό αυτή φίλε μου.

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Μια άλλη ματιά των στιγμών μας. Κ.Σικλαφίδου

Περνά η ζωή!Νεράκι γλυστρά μέσα από τα δάχτυλά μας.Κι έρχεται η στιγμή που κλείνουμε την χούφτα μας και μαζί κλείνουμε και την απογοήτευση στην ψυχή μας.Δεν έμεινε τίποτα μέσα στα χέρια μας.Είναι όμως πραγματικά έτσι;
Για κάποιους ίσως.Για τους άλλους όπως και για μένα δεν είναι καθόλου έτσι.Βέβαια δεν έχω κανέναν σκοπό να μιλήσω για το μισοάδειο ή μισογεμάτο.Γιατί απλά και το μισογεμάτο αν το κρατήσεις μία μέρα ολόκληρη στο χέρι σου το βάρος του θα είναι ασήκωτο. Κοιτώντας όμως  το νερό που γλστρά από την παλάμη μου βλέπω τις σταγόνες δροσιάς που μείνανε πάνω στο δέρμα μου. Κι αν αυτές καταφέρουν να μείνουν πάνω μου μια ζώη....τότε η ευτυχία που θα μου δώσουν, θα είναι ίσως και "ασήκωτη".
Αυτό είναι το κέρδος της ζωής. Η ουσία της. Να ξεκολλήσω από τις επιθυμίες που μένουν μισές , ανεκπλήρωτες, σύμφωνα με αυτό που εμείς θέλουμε και να κατανοήσουμε πως ό,τι μας μένει από τα βιώματά μας είναι η προίκα μας για την συνέχεια.Η  προσκόλληση στ΄ανεκπλήρωτα φορτώνουν με περισσό βάρος την ψυχή μας, κολλάνε το μυαλό μας σε ένα σημείο και πετυχαίνουν την κατάρρευση της ψυχολογίας μας.
Η ζωή είναι όμορφη. Όμορφες και οι στιγμές της. Μικρές - μεγάλες, πολλές ή λίγες. Η επιτυχία είναι να μάθουμε από αυτές. Να καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τις μεγαλεπίβολες επιθυμίες μας (τις οποίες ίσως και δεν μετρήσαμε ως οφείλαμε, αν μπορεί να γίνουν , αν είμαστε ικανοί να τις φτάσουμε, αν μας αρμόζουν, κ.λ.π) και να εισπράξουμε αυτή την ελάχιστη χαρά που μας αφήνουν.  
Ζήστε με χαμόγελο. Βρέξτε τα πόδια σας στη θάλασσα σαν τα παιδιά. Μυρίστε ένα λουούδι. Αγκαλιάστε τον άνεμο. Κι αν νοιώθεται μόνοι ακολουθήστε το πέταγμα μιας πεταλούδας, σας βεβαιώνω ότι στο τέλος θα ΄χετε την καλύτερη παρέα.
Γιατί το λίγο αν το αφήσεις, με τον καιρό γίνεται πολύ και το πολύ ελάχιστο.


Εγώ στη θέση σου Χουάν Βιθέντε Πικέρας

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα,
θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο,
θα μου έλεγα ναι.
Δεν θα είχα ενδοιασμούς,
θα δραπέτευα.
Θα έδινα αυτό που έχεις,
αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις,
αυτό που θα μου έδινες.
Θα τραβούσα τα μαλλιά μου,
θα έκλαιγα από ηδονή,
θα τραγουδούσα ξυπόλυτη,
θα χόρευα,
θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου,
θα πέθαινα από ευχαρίστηση,
δεν θα μπορούσα κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα,
θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια,
θα έτρεμα από φόβο μπρος στην αμφιβολία
πως υπήρξε μόνο ένα όνειρο,
θα έφευγα για πάντα από σένα,
από εκεί,
μαζί μου.
Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα.
Θα μου έλεγα ναι,
θα μου έλειπε χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου,
ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ,
θα απαντούσα στα μηνύματά μου,
στις απόπειρές μου να μάθω τι τρέχει με σένα,
θα μου τηλεφωνούσα,
τι θα γίνει με μας,
θα μου έδινα ένα σημείο ζωής,
εγώ στη θέση σου.

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Να μάθεις να φεύγεις...k


Να μάθεις να φεύγεις...

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας

Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές,

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

"..Έρχονται εποχές που σ΄αφήνω πάλι.."

Μου επιβάλλεις τα πάνδεινα εν ονόματι της μεγάλης αγάπης μας.
Μισώ την καρτερία σου να υπομένεις τα ακόμα χειρότερα.
Έρχονται εποχές που σ΄αφήνω πάλι.
Λέω, θα ζήσω όσα μου στερεί ο σπουδαίος μας έρωτας.
Όσα πολλά μου στερεί, όσα δε γίνονται μ' εμάς τους δύο.
Βρίσκομαι πάλι σε ελευθερία

Κι εσύ να λείπεις,Γιάννης Ρίτσος

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, 
και συ να λείπεις, 
να ' ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, 
και συ να λείπεις,
να ' ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,
οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
και συ να λείπεις,
Ενα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
και συ να λείπεις,
Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει
η κάμαρα να ' ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
και συ να λείπεις,
Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται,
και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν" αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ' το χώμα,
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει
Οταν η καρδιά σου,
που τόσο αγάπησε τον κόσμο,
θα'χει λιώσει.
Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι αυτά έχεις λείψει,

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

"..οι ευαίσθητοι άνθρωποι συνήθως είναι και...."


Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015

Ο εξαγνισμός της ζήσης-Δήλεια Δέσποινα

Να μη μιλάς.. να σιωπάς 
να μην ταράζεις κάθε σκέψη της νυχτιάς..
Να προχωράς..να τραγουδάς
και τα παράλογα στο φως να μαρτυράς..
Να μη ντυθείς ..να΄σαι γυμνός
να αγγίξεις τίμια τα λόγια της αλήθειας..
Να μη λυγάς.. να ξεπερνάς
ότι σε νίκησε στη μάχη της συνήθειας..
Να μη φοβάσαι...να τολμάς
της λύπης το συναίσθημα να ακουμπάς..
Να μη ρωτάς.. να περιμένεις
με λαχτάρα τον κάθε χτύπο της καρδιάς..
Να μη ντραπείς ..να προσπαθείς
αμετανόητα στην ηδονή σου να σκιρτάς..
Να ματώνεις..να πεθαίνεις
στου έρωτα τη μέθη της ονειρική ανεμελιάς..
Να αναστηθείς..να ξαναγεννηθείς
και στη μαγεία να αφεθείς μιας αγκαλιάς..
Να μη κρυφτείς..να εκδηλωθείς
και να ζητήσεις τη ζωντάνια της χαράς..
Να αναπνεύσεις..να χωρέσεις
στους στίχους τους ποιητικούς της λευτεριάς..........
..................................................................................
Να μην αφήσεις τη λαγνεία του κακού
τη ζήση σου να ντύσει με κουρέλια μοναξιάς..........

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει ”όχι” .....

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Πρώτη αλήθεια
Αυτό που είναι, είναι.
Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.
Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.
Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.

ΤΑ 4 ΛΑΘΗ «ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ» Κώστας Βάρναλης

Αποτέλεσμα εικόνας για ΒΑΡΝΑΛΗςΠρώτο σου λάθος: από κούνια νά σαι δούλος.
Δέφτερο, δούλος σε κατάδουλη εποχή.
Τρίτο, δεν είσουν μόνο δέρμα, αλλά ψυχή.
Τέταρτο, δεν πουλήθηκες στον ξένο μούλος.
Αν είσουν ως τα κόκκαλα ραγιάς και σάπιος,
δεν θά σουν τώρα σκοτωμένος, αλλά «κάποιος».
Κι ο τελεφταίος δε θα σουν «άγνωστος» μπατίρης,
μα πρώτος και γνωστός, ακόμα και βεζίρης!
Μηδέ θα σε κορόιδεβαν οι λαοπλάνοι,
ντόπιοι και ξένοι, μ' ένα ψέφτικο στεφάνι·
μα δήμιος του λαού και μάβρος με τους μάβρους,
θα κολυμπούσες τώρα στους μεγαλοστάβρους!

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Aυτό να βλέπεις... (Λουντέμης)


Γιατί βαθιά μου δόξασα (Α. Σικελιανός)

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»
μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»
νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Αν.....Αφροδίτη Ν.Μαργαρίτη

'Αν η Φιλία ήταν καράβι θα ήμουν καπετάνιος στις φουρτούνες της ζωής σου...
'Αν η Φιλία ήταν θάλασσα  θα 'μουν κύμα να παίρνω μακριά την κάθε σου λύπη...
Άν η Φιλία ήταν βροχή θα 'μουν ομπρέλα,χωρίς να χρειαστεί να φωνάξεις έλα...
'Αν η Φιλία ήταν δέντρο θα ήταν έλατο,που τα φύλλα του δεν πέφτουν ποτέ ούτε και στο βαθύ χειμώνα... 'Αν η Φιλία ήταν μουσική,θα ήταν ηχώ στην ψυχή...'Αν η Φιλία ήταν ηλιοβασίλεμα,θα σου θύμιζα πως υπάρχει και η ανατολή...
 'Αν η Φιλία ήταν μέρα...θα σου 'λεγα πως και τη νύχτα μεσ' το σκοτάδι...πάντα υπάρχει κάτι να λάμπει... 'Αν η Φιλία ήταν μια απλή γνωριμία...ο χρόνος και πάλι πρωταγωνιστής θα αποδείκνυε την άσβεστη ανάμνηση της... 'Αν η Φιλία ήταν ρόδον(τριαντάφυλλο)...θα σου 'λεγα πως άλλοτε πονάει κι άλλοτε όχι...' Αν η Φιλία ήταν χαμόγελο...θα σου 'λεγα πως χαίρομαι που υπάρχεις στη ζωή μου...'Ομως η Φιλία είναι ότι πιο όμορφο και σπάνιο...που μπορεί κάποιος στο ανηφόρι της ζωής να συναντήσει και να 'ναι δίπλα του σε κάθε ανατολή και σε κάθε δύση!!

(Αν.....Αφροδίτη Ν.Μαργαρίτη)

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Ευχαριστώ όλους αυτούς που με γεμίζουν ψέματα...μου δίνουν τη δύναμη της αλήθειας!


Αντινομία- Κ.Σικλαφίδου

Αγάπη-μίσος..
Φως-σκοτάδι...
Τόλμη - φόβος...
μια μπάλα όλα μέσα μας
κυλούν και γδέρνουν την
ενσυνείδητη ανυπαρξία μας.

Κόσμοι παράλληλοι τα συναισθήματα
που αρνούνται πεισματικά να συναντηθούν..

Μίσος για την αγάπη
Σκοτάδι για το φως
φόβος για την τόλμη
κουβάρι που ξέφτισε στο χρόνο
αναμένοντας το δικό μας βήμα στο αύριο.

Θεατές ή μαριονέτες
σ΄έναν κύκλο που ποτέ δε θα κλείσει;
Θύμα ή κυρίαρχος
μιας παράστασης που εσύ ορίζεις τραγωδία
κι ο κόσμος το απολαμβάνει ως κωμωδία;



Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Μια διδακτική ιστορία για την Αγάπη της ΜΑΝΑΣ και την ΘΛΙΨΗ που ένιωσε...

Μια διδακτική ιστορία την όποια πριν χρόνια την είχα διαβάσει και είχα συγκινηθεί απίστευτα! Σήμερα η δασκάλα της κόρης μου,τη διαβασε στα παιδιά στο σχολείο.Τόσο τα παιδιά όσο και η ίδια συγκινήθηκαν στο άκουσμα αυτής της ιστορίας! 'Οταν μου την έφερε το παιδί μου σε φωτοτυπία,μου είπε μάμα διαβασέ το θα συγκινηθείς.Εγώ της είπα παιδί μου τη γνωρίζω την ιστορία αποκλείεται να κλάψω...Το παιδί επέμενε για να το ακούσει και η πιο μικρή μου κόρη και να την αναλύσουμε...Τελικά ξεκίνησα να τη διαβάζω και σχεδόν στα μισά της ανάγνωσης δε μπορούσα να αρθρώσω λέξη.Τα δάκρυα μου τρέχαν ποτάμι...γύρισα στα παιδιά κι είπα δε μπορώ να συνεχίσω το διάβασμα...με στεναχωρεί πολύ! Τότε και οι δυο με αγκάλιασαν δίχως να πούνε λέξη.'Επειτα συνήλθα και τους εξήγησα το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας και το μεγαλείο του να είσαι ΜΑΝΑ!..[Α]

Σας παραθέτω την ιστορία...

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι...Ντρέπονταν γι'αυτήν κι ώρεςώρες την μισούσε.Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη.Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για ναβγάλει τα έξοδα τους.....Δεν ήθελε να του μιλήσει για να μη μαθαίνουν οτι είναι παιδί μιας μητέρας με...ένα μάτι.Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα,όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο απο την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και τπυς προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα....
Μα απο μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας τους. Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό,πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια.'Ενοιωσε πολύ στεναχωρημένος."Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό"...,αναρωτιόταν...Την αγνόησε,της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε.Την επόμενη μέρα ένας απο τους συμμαθητές του φώναξε:"Εεεεεεε,η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!..Ήθελε να πεθάνει.'Ηθελε να εξαφανιστεί.Όταν γύρισε σπίτι της είπε:"αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξ'αιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!" Αυτή δεν του απάντησε.."Δεν με νοιάζει τι είπα ή τι αισθάνθηκε,γιατί ήμουν πολύ νευριασνένος,έλεγε αργότερα σε

Η Αγάπη ,Κώστας Ουράνης

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι νάρθει θε ναρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα
θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κυττάνε'
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθει'
κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.
Αλλιώς, κι αν είναι ολόφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι νάρθει θε ναρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Ποτέ ξανά…Γιώργος Αποστολόπουλος



Οργίστηκε ο ψυχρός Νοτιάς,
             βαρύς καιρός, μολύβι
σκληρός σαν πέτρα ο ουρανός
                                                           το σύννεφο ακουμπά στη γη
         και την ψυχή του πνίγει


Λυσσά η βροχή και τον πονά  
                χαλάζι τον παγώνει
                                                          εννιά και είναι σκοτεινά
                                                                       μέσα στη μέρα, νύχτα
    κι αστράφτει πάνω στα βουνά

Ορθός στην πρύμνη, άσκυφτος
                                                                        σφιχτά τη λαγουδέρα,
                                                        το πόδι του στην κουπαστή
                                                               δεν έχει ανάγκη να πιαστεί
-φουρτούνα κάμε πέρα

Γοργά φουσκώνουν τα νερά
                                                               τους άμαθους τρομάζουν
                                                          Το κύμα δέρνει τα σκαριά,
                                                          οι άγκυρες ξεσέρνουνε
                                                            κόβονται οι κάβοι, σπάζουν

Κι εκείνον, πού ‘ναι μοναχός
                                                                   κι η μοναξιά τ’ αρέσει…
Πού ‘χει τη μπόρα συντροφιά
                                                                           παρέα την αντάρα…
                                                               …άραγε τι τον τάραξε;

Τη θάλασσα δε σκιάχτηκε
                                                                   το βάλτο δεν φοβάται
Στου κεραυνού το χτύπημα,
                                                          στης αστραπής το βρόντο
          ποτέ δε λιγοψύχησε.

                                                            Στην ερημιά κοιμήθηκε
      ανάμεσα σε λύκους
 Οι πάχνες τον σκεπάσανε,
      νύχτες που αστέρια πέφτανε
      να τον πλακώσουνε θαρρείς


Θάνατο δε λογάριασε,
  χρόνια τον περιπαίζει
  Στοιχειά τον εκυνήγησαν
          κι ανθρώπων χέρια ρίχτηκαν,
  μαχαίρια, να τον σκίσουν

Οι φίλοι τονε κλαίγανε
         κι αυτός τους τραγουδούσε
          Έσμπρωχνε τη ζωή μπροστά,
       σκληρά την καμουτσίκωνε,
                  να τρέξει… τον αργούσε!

Σκληρό τον επερνούσανε
        κι ανέγγιχτο οι γύρω
    Λουλούδια εκείνος φύτευε
                                                             και μαντινάδες σκάρωνε
           που δεν τις έδειξε ποτέ

Αμούστακο σαν ήτανε
τον άρπαξε μία φωτιά
                                                               Κάηκε μα της ξέφυγε
όρθιος τον πόνο έγιανε
      Κι ορκίστηκε: «ποτέ ξανά»

Τώρα τα πόδια του λυγούν
       τρέμει, βαριανασαίνει
Σαν το θεριό μέσ΄το κλουβί
                                                          βαριοπατώντας τριγυρνά
                                                                           …άραγε τι τον τρόμαξε;

Ξάφνου, στη δύση της ζωής
                                                                 φλόγες τον τύλιξαν ξανά
Κι αυτός που δεν φοβήθηκε
      ούτε άνθρωπο ούτε Θεό
       Ένα φοβάται: τη φωτιά

Στον χαλασμό καταμεσής
          και στην φουρτούνα την κακιά,
                         ένα μικρό κελάηδισμα
           μέσα απ’ την κρύα του καρδιά
                     Είπε: «η αγάπη έρχεται»…



                                                                      …κι είχα ορκιστεί: ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Τα συναισθήματα που διακατέχουν τον γραπτό λόγο τραγούδι τον κάνουν να ηχεί στην ψυχή!..[Α]

Κάπως αλλιώς έρχονται μερικές φορές τα πράγματα στη ζωή μας και μάλιστα σε στιγμές που δεν το περιμένουμε.Κάποια στιγμή σε μια παρουσίαση του "Μονοπάτια ψυχής" πάνω στη συζήτηση,εξέφρασα αν μπορώ να το πω έτσι μια επιθυμία. Είχα πει λοιπόν πως δεν έχω βιώσει το συναίσθημα πως είναι να γράφει κάποιος κάτι για 'σενα...πως σε έχει στο μυαλό του...δεν ξέρω εαν θα το νιώσω και ποτέ.Εκείνο που ξέρω είναι οτι κάθε φορά που γράφω κάτι για τα πρόσωπα που βρίσκονται στην καρδιά μου είτε αυτό είναι ποίημα είτε σκέψη,θα ήθελα να μπορούσα να τα κοιτούσα στα μάτια.Απο την έκφραση των ματιών μπορώ να καταλάβω τη μυνήματα τους έχω δώσει κι αυτό που εισπράττω είναι κάτι το μοναδικό και συνάμα υπέροχο!'Ενα βλέμμα τους για μένα, σημαίνει μια αγκαλιά πως να το πω γεμίζει η ψυχή μου!Κι αν ορισμένοι νομίζουν πως ο γραπτός λόγος δεν έχει δύναμη κάνουν τεράστιο λάθος!
Τα συναισθήματα που διακατέχουν το γραπτό λόγο,τραγούδι τον κάνουν να ηχεί στην ψυχή.Δίνοντας σου δύναμη πως κάποιος κάπου είναι εκεί πριν του πεις έλα,πριν μιλήσεις να σε καταλάβει και πριν σε κουράσει να χαθεί,ίσως τότε νιώσει κι εκείνος πως έχει αγαπηθεί!..[Α]φροδίτη

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Αν (Ποίημα του Ρ. Κίπλινγκ) "..αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα"

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,

ΑΦΡΟΣ ,Εμπειρίκος

Είναι οι πόθοι μιναρέδες στυλωμένοι
Λάμψεις του μουεζίνη στην κορφή τους
Φωτοβολίδες των κραυγών της οικούμενης
Πυγολαμπίδες σε συρτάρια κορασίδων
Που κατοικούν σε ακρογιαλιές μέσα σ' επαύλεις
Και τρέχουν με ποδήλατα σε κήπους
Άλλες γυμνές άλλες ημίγυμνες κι άλλες φορώντας
Φορέματα με φραμπαλάδες και μποτίνια
Που στίλβουν την ημέρα και την νύχτα
Όπως τα στήθη τους την ώρα που βουτάμε
Μες' στον αφρό της θάλασσας. 

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

...αγάπα με ή πάψε να μ'αγαπάς,δεν υπάρχει περίπτωση .

Όλα μπορείς να τα επιβάλεις στον άλλον, εκτός απο το να σε αγαπάει.

Ερωτικό κάλεσμα, Μενέλαος Λουντέμης

Έλα κοντά μου , δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Αποτέλεσμα εικόνας για ΖΕΥΓΑΡΙ
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι , δεν είμαι η φωτιά.
Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.
Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ' ακούσουμε μαζί. 

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Το όνειρο ενός γελοίου-Ντοστογιέφσκι


Είμαι ένας άνθρωπος γελοίος. Τώρα με λέμε τρελό. Θα ήταν ένας τίτλος τιμής αν γι' αυτούς δεν εξακολουθούσα να είμαι το ίδιο γελοίος. Αλλά δεν δυσανασχετώ πια, όλος ο κόσμος μου είναι αρκετά συμπαθής, ακόμη και όταν με κοροϊδεύουν

Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά, Ο. Ελύτης

Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα
Μονάχα οἱ λέξεις δὲ μοῦ ἀρκούσανε
Σ᾿ ἑνὸς περάσματος ἀέρα
ξεγνέθοντας ἀπόκοσμη φωνὴ τ᾿ αὐτιά μου
φχιὰ
φχιοὺ φχιού

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Είναι λάθος που σκέφτονται πως...


Αν ποτε, Α. Σικιελιανός κ

Αν ποτέ, αλαφροϊσκιωτη πηγή γενείς, κρυσταλλογάργαρο θέλω να ξεπηδώ από τα βάθη σου νερό. Ποτάμι γλυκομούρμουρο να γίνομαι, στις θάλασσες να ξαποστάζω, τη γη με την αγάπη σου

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Αποτέλεσμα εικόνας για χεριαΕσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους; 

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

... θα έλεγα ότι Σ’αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη...!!

Να λές π ά ν τ α αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι Σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα Σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να Μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής Σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα Σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή Σου, θα ηχογραφούσα κάθε Σου λέξη για να Μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα ότι Σ’αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη...


(Gabriel García Márquez)

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

"..όχι για το ταξίδι...αλλά...για τ'όνειρο..."


Κανείς όμως..............



Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Αγάπη- Κατερίνα Γ.Σικλαφίδου

Αν η αγάπη ήταν αγέρι θα μουν πολύχρωμες κορδέλες πράσινες για να ελπίζεις, άσπρες για ν ακολουθείς το φως μπλε για να κλείνεσαι στην αγκαλιά του Ποσειδώνα σαν το χες ανάγκη κίτρινες για να μη με ξεχνάς και κόκκινες για να χεις δύναμη να μ αγαπάς
Αν η αγάπη ήταν βροχή θα μουν οι πιο λεπτές της σταγόνες να κυλώ αργά στο μέτωπο μου στο κάμα του καλοκαιριού να κρύβω τα δάκρυα από το πρόσωπό σου σαν πονάς μα πάνω απ όλα να δροσίζω την κουρασμένη σου ψυχή.
Αν η αγάπη ήταν σύννεφο θα μουν η γέφυρα να σε ενώνω με τα ουράνια σαν μονοπάτι να μ ακολουθείς τις δύσκολες νύχτες που οι δρόμοι ματώνουν γιοφύρι στο χθες που σε πόνεσε και στο αύριο που γίνεται καλύτερο σαν οι μικροί τολμούν και οι μεγάλοι σκύβουν από φόβο.
Μα η αγάπη δεν είναι τίποτα απ΄όλα αυτά μα κι όλα αυτά μαζί Είναι εγώ...είναι κι εσύ... Είναι αυτό που έγινε ΕΜΕΙΣ, είναι τα όμορφα που ζήσαμε, τα δύσκολα που αντέξαμε...το αύριο...που ποιος ξέρει σε τι μονοπάτια θα μας οδηγήσει
Αγάπη..αγγίξαμε το ΟΛΟΝ ....και δεν τρομάξαμε, κι όσο κι αν άλλους δρόμους τραβήξαμε, γυρίσαμε στο πρώτο σημείο εκεί που ο καθένας μας περίμενε τον άλλον χωρίς να το ξέρει κι αν αυτό δεν είναι ολοκληρωτική αγάπη , τότε μάτια μου τι είναι;

(Αγάπη-Κατερίνα Γ.Σικλαφίδου)

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Να προσέχεις-Αφροδίτη Ν.Μαργαρίτη

Χίλιες σιωπές...
άηχες κραυγές...
αδιέξοδος!

Πληγές ανοιχτές,όνειρα,ελπίδες,
αποτσίγαρα και στάχτες παίρνουν μορφές
σε "πνίγουν"...

κι εσύ απογυμνώνεσαι και γέρνεις μέσα σε μια θαλασσοταραχή συναισθημάτων και χάνεσαι στων αφρών των κυμάτων...
Κι εγώ εκεί σα σε τιμωρία να μη μπορώ να κάνω τίποτα...

Επιλογή σου,το σέβομαι...μα πονάω!

Τόσα ηλιοβασιλέματα σιωπής και δεν κατάφερα ν'αγγίξω την ψυχή σου... 
τώρα με διαλυμένα φτερά κοιτάζω εκεί ψηλά και ρωτώ τη ζωή γιατί μου δίνει και τρίτο μάθημα?
Αφου έχω μάθει ότι αγαπώ να το προσεχώ... 
Ίσως τελικά να κάνουν πολύ θόρυβο τα συναισθήματα μου και το τίμημα: ν'αγαπώ αλλά να μην αγαπιέμαι.
Είπε η καρδια...
και με τα δάκρυα της σχημάτισε μια και μόνο λέξη: 

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ!   

(Να προσέχεις-Αφροδίτη Ν.Μαργαρίτη 1-2-2015) 

Θέλω θα πει μπορώ!..[Α]

'Oλα ξεκινούν με αυτό το μαγικό συναίσθημα που λέγεται θέληση.'Οπως τότε που πιτσιρίκι ακόμη σκαρφάλωνα κι έβαζα τα δυνατά μου να φτάσω στο υψηλότερο σημείο του ορίζοντα.'Οσο ύψος δεν είχα,άλλο τόσο ψηλά σκαρφάλωνα,ήθελα πάντα να βλέπω την αυγή το πρωί και να εισπνέω τον καθαρό αέρα,και σαν έφτανε το απόγευμα να χάνομαι στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.Κι όταν πια έπεφτε η νύχτα ήθελα να νιώθω σα να αγκαλιάζω τ'αστέρια..Αυτά ήταν και είναι η δύναμη μου σε όλα μου τα θέλω! Γιατί θέλω θα πει μπορώ ναι μπορώ!Θέλω κάτι τόσο πολύ που του δίνω πνοή,πιστέυω σε ΄κεινο και με θέληση και θετική σκέψη το επιτυγχάνω.Κάνω πράξη τα όσα ονειρέυομαι γιατί η επιμονή μου η υπομονή μου και η ελπίδα μου για τ'ανέλπιστο ξεδιπλώνουν τη δύναμη μου.Σε μερικούς ίσως ακούγεται τρελό όμως όπως έχει πει κι ο μεγάλος μας ποιητής Ο.Ελύτης "κι ας πα να με ΄λεγαν τρελό απο ΄να τίποτα γίνεται ο παράδεισος." Θέλω σημαίνει προσπαθώ όσες φορές κι αν πέσω,όσες φορές κι αν πονέσω,όσες φορές κι αν μου γρατσουνίσουν την ψυχή εγώ εκεί θα σηκώνομαι κοιτάζοντας ανέμελα τον ουρανό μου και χαμογελόντας θα συνεχίζω ακατάπαυστα να προσπαθώ και να παλέυω γι'αυτά που θέλω!Δεν είναι εύκολο ούτε και απλό το να θέλεις κάτι πολύ με οτι συνεπαγεται αυτό σε όποιο θέμα,δεν είναι εύκολο να αποτυγχάνεις,δεν είναι εύκολο άλλα να πιστέυεις κι άλλα να γίνονται.Σαφώς πονάει και κοστίζει αλλά όχι τόσο ωστέ να μην αξίζει να ξαναπροσπαθήσεις.Η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας. Γι'αυτό να θυμάσαι πως δεν υπάρχουν άπιαστα όνειρα μόνο άνθρωποι που τ'άφησαν στη μέση.Γι'αυτό βάζε στόχους και μάθε να τους "υπογράφεις"με ένα γιατί όχι?και θα δεις οτι μπορείς να φτάσεις εκεί που τόσο επιθυμείς!..[Α]

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

8 αξέχαστα λόγια που κάθε μανούλα θα ήθελε να πει στα κορίτσια της για το ύψιστο και δυνατότερο συναίσθημα που δεν είναι άλλο απο αυτό της αγάπης! Α

1.'Ακου την καρδιά σου.
Η καρδιά μας ξέρει τι είναι σωστό και ποιο είναι το καλύτερο για εμάς. Μερικές φορές, όταν θέλουμε να κάνουμε κάτι ή να είμαστε με κάποιον που δεν μας ταιριάζει, προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας και να δικαιολογήσουμε την επιλογή μας, αλλά η καρδιά μας κατά βάθος γνωρίζει. Κάνε μόνο αυτά που σε κάνουν χαρούμενη. Διάλεξε γύρω σου ανθρώπους που κάνουν την καρδιά σου να χαμογελά.
2.Μάθε να αγαπάς.
Όταν μεγαλώσεις, θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν ήμουν τόσο τέλεια όσο πίστευες.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *