Το Βιβλίο μας...

 photo MonopatiaPsixisexofyllo_zps89709de9.png

Τα ποιητικά μας ταξίδια...

...η πνοή μας









 photo 7_zps2cbf94f1.png

ποιητικές διαδρομές...





 photo 5_zps08d71f1a.png



















 photo 9_zps4b675e8e.png

απο [Κ]αρδι[Α]ς...








 photo 11_zps8d533774.png





Βιντεάκι...

YouTube Λογοποιήματα

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Τι σου είναι η Αγάπη τελικά... 'Ενα εξαιρετικό απόσταγμα σκέψεων απο την αγαπημένη Α.Παπαδάκη




-Ο υποταγμένος παύει να είναι ελεύθερος, ακόμα και αν είναι υποταγμένος στο Θεό. Υπάρχουν πολλοί που αγαπούν τις ιδέες. Τις ιδέες θεωρητικά. Όχι τον άνθρωπο. Το κακό είναι ότι νομίζουν πως αγαπούν τον άνθρωπο.

-Αν όλα ήταν απαντημένα,όλα προβλέψιμα, όλα εξηγημένα τι γούστο θα 'χε η πορεία της ζωής. Ακόμα και ο Θεός θα έπληττε, αν έπαιζε μαζί μας με ανοιχτά χαρτιά.

-Μην παραδίνεις την καρδούλα σου ούτε στους νεκρούς, ούτε στους ζωντανούς. Να μάθεις να ζεις μονάχη σου. Για πάρτη σου.

-Ο στερημένος δεν έχει μπέσα. Ακόμα και αν έχει, το μυαλό του είναι πως να τα φέρει βόλτα. Ενώ ο χορτασμένος διαθέτει την πολυτέλεια να σκεφτεί. Να φκιάσει όραμα.

-Αν άκουγαν καμιά φορά οι γονείς τα παιδιά τους, ίσως ο κόσμος να ήτο καλύτερος.

-Οι μαχαιριές στις παιδικές ψυχές δεν γυαίνουν ποτέ.

-Καλό; Όπως συμφέρει τον καθένα το φορμάρει το καλό. Στα μέτρα του ο καθένας κόβει την κουστουμιά.

-Η αγάπη με το πρέπει ενώνεται, αλλά δεν κολλάει.

-Μόνο ένας πονεμένος, μπορεί να νιώσει έναν άλλο πονεμένο. Έναν οδοιπόρο της ζωής. Οι άλλοι οι αραχτοί, χάζι μας κάνουν σαν να είμαστε σινεμάς.

-Όταν δείχνεις το σωστό με το δάχτυλο τεντωμένο, γίνεται σφαίρα και τρυπάει την ψυχή. Το σωστό ξεγυμνωμένο έχει αγκάθια.

-Μόνο ο θάνατος σε πάει ως το τέρμα. Όλα τ’ άλλα ξεχνιούνται όσο και αν πονάν φεύγουν…

-Μόνη. Χωρίς να γίνονται παζάρια και συναλλαγές στη ράχη μου. Είμαι αποφασισμένη να δώσω τη βουτιά. Στα βαθιά. Στα θολά. Δε με πειράζει που δεν έχω σωσίβια. Δε με πήγε κανείς περίπατο στη ζωή να μου δείξει τα όμορφα τοπία της. Δεν έμαθα να ζω.

-Έτσι γίνεται πάντα. Περνά η μπόρα, η γη στεγνώνει κι αλίμονο σ’ αυτούς που το νερό κάνει λακκούβα στην ψυχή τους και λιμνάζει.

-«Οι άνθρωποι αλλάζουν. Βλέπεις μετά από χρόνια κάποιον και δεν τον αναγνωρίζεις» Ναι. Αλλάζουν οι άνθρωποι. Το παιδί όμως που κουβαλάνε μέσα τους δεν αλλάζει ποτέ. Μένει κρυμμένο σε μια γωνιά της ψυχής και κάνει κουμάντο.

-Το περίσσεμα της ψυχής όταν δεν το καταβροχθίζει λαίμαργα ο εγωισμός , μοιράζεται στους άλλους. Και μπορεί βέβαια να γίνεται επώδυνο κάποιες φορές, αλλά μπορεί να χρησιμέψει και ως σωσίβιο . Ως πηγή αντοχής και καρτερίας δηλαδή.

-Κι έκλαψε πολύ ώρα. Ήταν για όλα. Έτσι όπως γίνεται σε αυτές της περιπτώσεις . Είναι να μην βρει χαραμάδα το παράπονο της ψυχής. Και το περίεργο είναι πως μπορεί να κάνει στάση και να ψηλαφίζει γεγονότα που δεν είναι τόσο σημαντικά. Μπορεί να κλάψεις περισσότερο για το σημάδι μιας γρατσουνιάς, παρά για τη χαρακιά μιας ακόμα βαθιά επουλωμένης (επουλωμένη;) πληγής.

-Με το μικρό του δαχτυλάκι ένα παιδί ρίχνει τις αμπάρες ακόμα και στις πιο θωρακισμένες ψυχές.

-Είναι γνωστό ό,τι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν νοιάζονται και τόσο για τους άλλους. Ούτε οι πολύ δυστυχισμένοι νοιάζονται. Αυτοί που απλώνουν το χέρι , είναι εκείνοι που το παλεύουν. Εκείνοι αναζητούν συνοδοιπόρους στην ανηφόρα, συνταξιδιώτες στ' όνειρο, συγκατοίκους.


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Περιμένουμε τα σχόλιά σας

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *