...στους ΠΕΝΤΕ ανέμους..

Έτσι από μια αξιοπρέπεια του πως διαλέγουμε,
του πως μοιραία δε μας επιβάλλεται τίποτα,
του πως τη ζωή μας ό,τι θέλουμε την κάνουμε.
Και αυτό το τέλος που όλο επιστρέφει
την πιο βολική ώρα μέσα στα ζεστά δωμάτια
και με πετά έξω στους πέντε δρόμους
στους πέντε ανέμους..
Με ένα φυλαχτό κατάρας μόνο στο λαιμό..
Να σε αναζητώ να μου ξεφεύγεις…
να σε ψάχνω,να λέω λίγο πως σε βρήκα..
Και πάλι έξω… πάλι απ’ την αρχή…

(Μάρω Βαμβουνάκη)