κι αυτό που θα γυρίσω και δεν θα είσαι εκεί, πόσο μου βαραίνει την ψυχή...
και μετά η αναμονή του πότε θα σε ξαναδώ..γλυκόπικρη στα στεγνά μου χείλη...
και η καρδιά ακανόνιστα φτερουγίζει
και οι πεταλούδες κάτσαν σε μια μεριά στο στομάχι μου..σ αναμονή μπήκαν λες και κρατούν δυνάμεις σαν γυρίσει το φως να μπορέσουν να πετάξουν...
Κι εγώ μετρώ τις ώρες..τις μέρες...μα δεν ξέρω πόσες θα ναι για να τις αφαιρώ..
Κλείνω το παράθυρο να μην φύγει η μυρωδιά σου...
αφήνω άπλυτη την κούπα του καφέ να νομίζω πως πίνουμε παρέα...
ποτίζω τις γλάστρες πού φερες γιατί είναι εσύ...
Μη λείψεις πολύ...μ΄ακούς;
Ένα χαμόγελο φορούσα...φέρτο πίσω!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τα σχόλιά σας